06:30 uur en de wekker gaat! Ergens in Berlijn word ik wakker en ik besef gelijk wat voor dag het is, race day!! Eindelijk is het zover, de halve marathon van Berlijn! Ik heb ontzettend goed geslapen en Esther gelukkig ook! Wat wel door mijn hoofd spookt; ben ik er wel klaar voor? Ik denk even na en zeg tegen mijzelf, ja!! Niet zeuren, geen gepieker en gewoon gaan genieten!

Een uurtje later zitten we gedoucht en aangekleed aan het ontbijt! In ons hotel is deze zondag een speciaal sportontbijt voor alle runners, zo lief! Aan het ontbijt zitten meerdere mensen in hun hardloopoutfit, hardlopen verbroedert! Ik eet een broodje met ei, kaas, ham en tomaat en een bakje kwark met fruit. Met moeite krijg ik het weg, maar het moet. Eenmaal terug in de hotelkamer maken we ons klaar, gaan naar de wc, pakken onze spullen, gaan nog een keer naar de wc en vertrekken!

We kunnen vanuit ons hotel lopend richting de start! Erg relaxt, al een beetje loslopen en geen metrogedoe. Hoe dichter we bij de start komen hoe meer hardlopers we zien. We besluiten ergens nog even te gaan zitten omdat het buiten nou niet echt warm is (nu nog niet..) en lopen een hotelbar binnen. Even niets doen, plassen, hangen, mensen kijken en rust.

Rond 09:30 lopen we het hotel uit richting start, spotten de startende skeeleraars en krijgen gelijk kriebels! Snel een dixie opzoeken voor de allerlaatste keer, dan het startvak in en wachten. Wachten duurt mij altijd langer dan mij lief is, maar de sfeer zit er gelukkig goed in! Om 10:05 uur is het officiële startschot en 20 min later mogen ook wij over de startstreep, daar gaan we!

Ik ben ontzettend slecht in onthouden van wat er onderweg nou allemaal door mij heen is gegaan. Ik vind het knap dat mensen dit altijd nog zo precies weten en dit ook echt per kilometer kunnen onthouden. Ik heb altijd maar een paar dingen die ik onthoud; ik heb gedronken, jeetje toch niet zo vlak, wat een drukte en ik tel af.. erg veel af.

Dus hierbij mijn poging tot het terughalen van wat er gebeurd is en wat er door mij heen ging tijdens de race.

Al vanaf de start zit ik er lekker in. Mijn lijf voelt goed, kleding zit lekker en de drukte is te overzien. Ik weet dat mijn schoonouders als verrassing in Berlijn zijn, zo lief! En dat ze voor het vijf kilometerpunt klaar staan bij de Siegessäule! Het moment dat ik over de straat Unter den Linden loop, zie ik in de verte al de Brandenburger Tor met daar achter de Siegessäule. Onder de Brandenburger Tor doorlopen geeft mij kippenvel, waarom? Ik mag hier als vrije vrouw hardlopen; nog niet zo lang geleden kon dit hier nog niet. Vrij hier onder doorlopen zonder belemmering, kippenvel. Daarna de Siegessäule! Opzoek naar George en Ann! Ik spot ze en zij spotten mij wat erg veel energie geeft!

Dit is dus zo’n stukje waarvan ik denk, vraag mij niet wat er tot en met kilometer elf is gebeurd. Geen idee. Wat ik wel ontzettend goed heb onthouden en voorlopig niet vergeet: het twaalf kilometer punt. Daar kwam die beruchte man met de hamer. Veel te vroeg en veel te hard sloeg hij en het was raak. Mijn gemiddelde ging van 5:18 naar 5:40 en is alleen maar omhoog gegaan.

Zonde! Ik liep zo ontzettend lekker en een dik pr zat er in, maar helaas! Vanaf kilometer twaalf is echt alles voorbij gekropen. De kilometers schoten niet op, een dik pr zat er niet in misschien een kleine, enorm last van schuurplekken onder mijn armen (ik zal je de foto’s besparen), waterposten kwamen maar niet en het was warm, te warm. Ik moest dit loslaten, niet mopperen en vooral niet gaan wandelen! Dat niet wandelen is gelukt, erg blij mee! Loslaten en niet mopperen lukte mij pas rond kilometer zeventien.

Ook die laatste vier kilometers vlogen niet voorbij, maar heb ik gelukkig wel van kunnen genieten. Checkpoint Charlie was erg indrukwekkend en vanaf daar was het publiek fantastisch! Wat een drukte en mensen, fijn! Mijn tempo zakte helaas steeds verder terug waardoor ik nu echt besefte dat onder de twee uur lopen niet ging lukken. Blij dat ik er niet te lang over heb nagedacht en door ben gegaan met genieten. Ik wist dat George en Ann bij de finish zouden staan en omdat ik toch niet meer zo hard ging, de tijd er niet meer toe deed en ik van de finish een feestje wou maken, probeerde ik ze te zoeken! Gelukt! Tranen in mijn ogen, er een kleine eindsprint uit kunnen persen en daar was ie, de finish.

I did it! Niet zoals ik had gehoopt en eigenlijk had verwacht. Vond dat die magische twee uur grens er wel in moest zitten vandaag, maar i did it! En met de tijd (02:02:59) ben ik best tevreden!

Na de finish zocht ik George en Ann, belde ik de verkering en mijn ouders (die ik helaas niet kon bereiken) en ging ik opzoek naar Esther!

Esther gevonden, tranen en knuffelen! Onze eerste reactie naar elkaar was; wat een warmte! Maar net als ik, is zij ook erg tevreden!

Nu liggen wij heerlijk gedoucht te chillen op ons bed. Even niets. Vanavond gaan wij net als vorig jaar onze run vieren op hoogte! Dit keer niet de Eifeltoren, maar de Fernsehturm! Vanaf 203m hoogte over Berlijn heen kijken en de route van de halve marathon van Berlijn terughalen. En het fijnste, we vliegen pas dinsdagavond terug!

Ik wil iedereen die mij succes heeft gewenst, heeft zitten duimen en mee heeft geleefd ontzettend bedanken! Maar vooral wil ik Esther bedanken, bedankt voor dit te gekke avontuur! Ben ontzettend trots op je en ik heb nu al zin in volgend jaar, traditie in stand houden!

Liefs,

Kelly