Marrakech halve marathon, een halve marathon om nooit meer te vergeten! Samen met mijn vriendinnetje Marleen heb ik jaren geleden (ik denk wel 10!), toen Dunya en Desie de film in Marokko afspeelde, de afspraak gemaakt dat de eerste keer Marokko samen zou zijn. Hier hebben we ons aangehouden, nooit eerder zijn we in Marokko geweest, hielden alle voorstellen van onze andere reisgenootjes af en innen nu eindelijk die belofte! Marleen kon alleen deze week weg, dus boekten we en kwam ik vrij snel erachter dat, wanneer we in Marrakech zouden zijn, de halve en hele marathon er zouden plaatsvinden! Die moest ik natuurlijk lopen! Ik scheef mezelf via een Franse website in, haalde mijn startnummer een dag voor de wedstrijd op en stond gisteren aan de start van de Marrakech halve marathon! Hoe dat ging, lees je hieronder.

Om 06:00 uur in de ochtend stond mijn wekker, maar om 05:00 uur kon ik al niet meer slapen. De vele moskees maakten en hielden mij wakker, maar gaven ook direct een kippenvelgevoel. Ik ga straks gewoon een halve marathon lopen, in Marrakech, in Afrika! Een continent waar ik nog nooit ben geweest en dan direct een medaille binnenhalen, bijzonder!

Na mijn ontbijt (krentenbollen van thuis) en controleren of ik echt alles had, liepen we door de Medina naar de start. De zon was net op, uit alle hoeken en gaten kwamen lopers en iedereen wenste mij (en al die andere lopers) succes. Voordat we bij de start kwamen scoorden we nog een heerlijke kop koffie onderweg, blij dat ik was! Nu was ik echt klaar voor 21km hardlopen.

Samen met Marleen keek ik bij de start van de marathon en nam ik daarna afscheid. Marleen zou ik zien bij de start, het 7 kilometerpunt en de finish! Ik liep in mijn eentje richting start en ging op zoek naar een dixi. Ik vond er eentje, maar met een mega lange rij. Na veel gemopper op maar één dixi, hintte een andere loper dat verder op wel 4 (!) dixi’s stonden en een kortere rij. Ik gokte erop en vijf minuten later liep ik voldaan de dixi uit, mooi op tijd voor de start.

Met nog tien minuten te gaan, ging ik in het ‘startvak’ staan (één lang stuk weg voor alle lopers) en wachtte ik vol spanning op het startschot. Om 08:30 uur was de start en de Marrakech halve marathon kon nu echt beginnen! Direct over de startstreep stond Marleen op de tribune en zwaaide ik vol emoties naar haar, zo fijn en uniek om dit samen te doen!

De eerste kilometer was het parcours ontzettend druk, schuivelpasjes, wandelen en zigzaggen. Ik kwam niet lekker in mijn ritme, maar na drie kilometer wat het goed. Brede, lange en vlakke wegen, te fijn! Met het Atlasgebergte voor me en honderden lopers om mij heen voelde ik me zo blij en genoot ik intens van deze ervaring. Wat deze run nog bijzonderder maakte, mijn schoonmoeder en schoonzus waren ook naar Marrakech gevlogen! Ook zij zouden op het 7 kilometerpunt staan om vanuit daar samen met Marleen richting finish te lopen.

Tussen 6 en 7 kilometer namen mijn emoties het over. Voor mij lag een prachtige stad, de bergen zag ik naast mij in de verte en bijna was ik bij Ann, Malou en Marleen! Kleine tranen liepen over mijn wangen, wat is dit uniek en mooi! Marleen zag ik als eerste en zij liep een klein stukje mee, verderop stonden Ann en Malou en ik kon het niet laten ze een dikke knuffel en kus te geven! 7 kilometer gehad, 14 te gaan en ik ging ervoor!

In mijn gedachten spookt altijd, ik kan onder die twee uur. Ik start namelijk altijd (te) snel en dan is het qua doortellen altijd mogelijk! Maar die eindtijd zette ik ook nu na 10 kilometer aan de kant. Ik vond het warm worden, had veel dorst, behoefte aan energie en mijn lijf had pijntjes. Knop om! Ik ging gewoon lekker lopen en die finish halen, hoe maakte vanaf nu niet meer uit!

De route vond ik prachtig! Palmen, overal lokale bevolking die zeer fanatiek aan het aanmoedigen was, dingen riep die ik niet kon verstaan, maar erg motiverend aanvoelde en het prachtige Marrakech aan mijn linkerkant. We liepen om de muren van de stad heen, maar bij de poorten had je prachtige doorkijken. Rond kilometer 16 voelde ik me ineens goed! Ik probeerde zelfs een beetje te versnellen, maar dit stopte bijna direct rond kilometerpunt 18. Ik stond geparkeerd. Hoe ga ik in godsnaam die finish halen, dacht ik? Het tempo kelderde, ene been voor de ander zetten was eigenlijk al te veel moeite en ik snakte naar water. Als iemand beelden van de laatste kilometers heeft, wissen! Ik was niet vooruit te branden.

Met nog één zeer lange kilometer te gaan en twee zeer lange en langzame kilometers achter me, kon ik toch weer een beetje genieten. Ik ben er bijna Ann, Malou en Marleen, dacht ik. Bijna bij de finish! Bijna een halve marathon in Marrakech gelopen en bijna een medaille in Afrika in ontvangst nemen! 200 meter voor de finish zag ik Ann, Malou en Marleen op de tribune staan, zo veel fijne emoties kwamen er toen los! I did it! Zeer voldaan en erg blij met de tijd (2:05:30) nam ik mijn medaille in ontvangst. Trots!

Wat een bijzonder run was dit, eentje om echt nooit meer te vergeten! Een prachtig parcours, super sfeer en een unieke ervaring! Mocht je ooit in Marrakech kunnen lopen, doen!

Ik wil iedereen echt ontzettend bedanken voor alle lieve berichtjes, voiceclips en succeswensen! Ann en Malou hebben wij achtergelaten in Marrakech, onze road trip kan nu echt beginnen!

Hieronder vind je een fotodagboekje van de dag!