Halve marathon Disneyland Parijs, het zit erop! Jeetje wat heb ik ervan moeten bijkomen. Normaal na de run direct een raceverslag online, nu genoten van het ontbijt, park, lunch en settelen in Parijs. Wilja en ik gaan pas dinsdag naar huis en hebben de rest uitgezwaaid op Gare du Nord. De halve marathon van Disneyland Parijs zit er nu dus echt op, we did it! Hoe het avontuur was lees je hier.

Lastig om te beginnen, zoveel indrukken en avonturen beleefd, het liefst deel ik ze allemaal! Maar goed, dit alles is niet in woorden uit te drukken. Vanochtend ging voor de derde keer op rij de wekker rond 05:00 uur, 04:45 uur om precies te zijn. Omkleden, spullen pakken en richting ontbijt. Witbrood met chocoladepasta naar binnen en snel door naar de verzamelplaats. Om 05:45 uur kwam iedereen samen om gezamenlijk richting startvakken te lopen. Zo veel levendigheid op de vroege morgen, gezellig!

Rond 06:15 uur trokken we onze poncho’s aan en gingen we richting startvak. Rond dit tijdstip is het nog echt niet warm, dus de poncho’s kwamen als geroepen. De tijd in het startvak vloog voorbij, voordat ik het wist, klonk het startschot en bewogen we langzaam richting startstreep. Vijftien minuten na de officiële start mochten ook wij echt aan dit fantastische avontuur beginnen.

De eerste vijf kilometer liepen we dwars door het park. Weer die supersfeer en vele enthousiaste medewerkers. Wat voor vele gisteren een echte funrun was en er ontzettende lange rijen stonden om een foto te kunnen maken met een favoriete Disneyfiguur, liepen de mensen nu wat meer door. In het park liep ik samen met Marit, Wilja, Mari en Daisy. Erg fijn om met andere dit avontuur te kunnen delen. Met z’n vijven vrolijk en aardig snel, dwars door het park.

Na ongeveer vijf kilometer liepen we het park uit en ging Daisy op haar eigen tempo verder. Mari bleef nog gezellig om ons heen lopen. Waar hij al zijn energie vandaag haalt, ik heb geen idee. Maar z’n haas wil ik vaker aan mij zij hebben! Langzaam begon ik het zwaarder te krijgen. Mentaal en ook in de benen begon ik alles al aardig te voelen. Korte nachten, veel gewandel en een snelle eerste vijf kilometer hielpen niet echt mee. Halverwege ging ook Mari op zijn eigen tempo verder en waren er alleen nog de drie minnies over.

Man o man wat had ik het zwaar. De route buiten het park was niet vlak en er stond een aardig windje. Na een aantal sorry’s van mijn kant richting Wilja en Marit, sorry dat ik jullie in laat houden, sorry dat de tijd gaat tegenvallen en sorry dat ik niet meer kan lachen, werd ik streng toegesproken. Genieten was de opdracht, rest loslaten en niet meer over beginnen. En dat heb ik gedaan. Na een aantal flinke heuvels kwam kilometerpunt zestien. Het tempo zat er echt niet goed in, maar het genieten was begonnen. Natuurlijk heb ik de hele route genoten, maar bij het zestien kilometerpunt heb ik echt de knop kunnen omzetten. De laatste kilometers waren zwaar, maar geweldig! Het besef dat ik de halve marathon van Disneyland Parijs aan het lopen was kwam per stap meer en meer binnen.

De laatste twee kilometer waren een feestje! Veel aanmoedigen en gezelligheid. En extra leuk, iets waar ik mij de hele run aan vast heb gehouden, de vriend van Wilja stond als verrassing bij kilometerpunt twintig. Ik wist dit en zat in het complot, zo leuk om daar naar toe te leven. Wilja haar reactie was precies zoals ik gehoopt had, fantastisch! Vol emoties en vrolijkheid liepen we door richting het eindpunt. Hand in hand en vol trots zijn we gefinisht. Dit gevoel vergeet ik nooit meer. Dit was niet mijn eerste halve marathon, maar zeker de speciaalste.

Ik wil Marit, Mari en helemaal Wilja zo ontzettend bedanken voor dit avontuur. Bedankt voor het water pakken en aangeven, bedankt voor de aanmoedigingen, motiverende woorden en streng toespreken. Ik heb jullie in laten houden en ben niet de hele tijd even gezellig geweest, maar wat hebben we hier iets fantastisch van gemaakt; iets magisch wat ik echt nooit meer zal vergeten.