Wat een lange, maar zeer geslaagde dag!

Vanochtend ging de wekker om 05:45(!)uur. Jep, veel te vroeg voor een zondag (of welke dag dan ook). Maar omdat Den Haag niet om de hoek ligt en ProRail het nodig vond om juist dit weekend te gaan werken aan het spoor, zaten we om 07:00 uur al in de trein richting Den Haag. Wat mijn redding vandaag is geweest om de lange reis te overleven? Wilja! Tijdens de trip hebben we onszelf op koffie en kwarkbollen getrakteerd. De treinreis vloog voorbij en voor we het wisten waren we al in Den Haag.

Bij aankomst hadden we nog een dik uur tot aan de start, waardoor we heel relaxt het Malieveld opliepen. Vandaag was mijn eerste deelname aan de CPC, maar wat ontzettend goed geregeld! Het Malieveld is een ideaal terrein om een groot evenement te organiseren. Alles was tot in de puntjes geregeld en de bagage was daarom ook snel gedropt. Na de nodige dixie-bezoeken konden we richting de start.

In het startvak zat de sfeer er goed in. Samen met Wilja en Kim (vriendinnetje die we op het Malieveld oppikten) zochten we een goed plekje en het wachten kon beginnen. Ik ben normaal niet zo’n fan van gezamenlijke warming-ups, dus dribbelde ik een beetje op de plaats en rekte ik wat terwijl de rest sprong, zwaaide en de wave deed. Oké, de wave deed ik ook mee, stiekem toch wel leuk! Alleen je moet mij aan het begin van een race gewoon met rust laten en mij lekker mijn ding laten doen.

En toen klonk het startschot! Ik had al gehoord dat de start en de eerste kilometers erg druk zouden zijn. Nou daar is geen woord van gelogen! Jeetje wat een mensen, waardoor ik soms even moest dribbelen. De eerste kilometers waren dus één grote frustratie zonder echt te kunnen genieten. Na ongeveer drie à vier kilometer kwam er een beetje ruimte op het parcours, waardoor ik wat meer in het ritme kwam. Ook raakte ik Wilja kwijt op dit punt, die langzaam bij mij wegliep. Wat mij niet was verteld, was de ‘berg’ die ineens opdook bij het vijf kilometerpunt; jeetje wat hakte die erin! Stijve kuiten en het tempo zakte gelijk wat terug. Eenmaal over de ‘berg’ kwam ik heuvel af weer een beetje in het ritme en kon het genieten beginnen. Zo veel mensen langs de kant die maar bleven aanmoedigen. De laatste drie kilometer heb ik ‘relaxt’ gelopen. Aanzetten lukte niet, maar moe was ik zeker niet. In mijn hoofd kreeg ik het gewoon niet voor elkaar mijn benen sneller te laten gaan, stom! Mijn mooiste racemoment? De laatste 500 meter, wat een mensen! Rijen dik, veel lawaai en erg motiverend! Door het enthousiaste publiek er een eindsprintje uit kunnen persen, waardoor de klok stil bleef staan op: 52:21! Erg tevreden met mijn tijd, blij met het voldane gevoel, echt kunnen genieten en super trots op Wilja, die een dikke PR liep, topper!

Na de geslaagde run viel er natuurlijk wat te vieren! Dus de donuts kwamen als geroepen, heerlijk! Na het bijkomen hebben we nog even gekeken bij de start van de halve marathon en running girl Shauni kunnen spotten, super leuk! Omdat de reis naar huis nog wel even zou duren, hebben we niet gewacht op de finish van de halve, maar stapten we rond 15:15 uur in de trein richting Groningen.

Wat was dit een lange en vermoeiende dag, maar wel een super leuke! Ontzettend kunnen genieten en erg blij met mijn tijd! Wel een wijze les voor mijzelf, maak meer foto’s! Dus mijn belofte aan jullie: mijn volgende raceverslagen zullen meer foto’s bevatten, beloofd! En zoals ik al aan het begin zei, dit was mijn eerste keer CPC, maar zeker niet de laatste! Tot volgende jaar?

Liefs,

Kelly