Ik heb het gewoon gedaan! Ik heb eindelijk onder die twee uur gelopen, iets wat ik al een kleine drie jaar wil en nu eindelijk is gelukt! Hoe mijn Berenloop halve marathon ging, lees je hieronder!

Samen met Esther en onze aanhang zijn we voor de derde keer op Terschelling, super gezellig en we zitten dit keer in een heel fijn huisje! Om 08:00 uur gaat de wekker en we hebben alle tijd van de wereld om te ontbijten, wc af te wisselen en ons klaar te maken. Mijn zenuwen zijn aardig aanwezig en ik kan mezelf moeilijk inhouden qua emoties. Dit weekend zijn er naast mijn vriend meer mensen die ik lief heb op het eiland en dat zorgde er voor dat ik het nog meer wou. Ik moest van mezelf vandaag onder die twee, dit was de dag!

We starten onze echte voorbereiding zo als altijd in een kroegje. Samen heerlijk ontspannen koffie drinken, nummers opspelden en gebruik maken van het toilet. We zitten dicht bij de start, hebben geen bagage om te droppen, dus hebben lekker alle tijd. Rond vijftien minuten voor de start gaan we in het startvak staan en wiebelen wat heen en weer om warm te blijven.

Om 12:00 klinkt het startschot en daar gaan we! Ik loop de startstreep over en start mijn horloge. Ik praat ontzettend op mezelf in dat ik rustig moet starten en dat lukt aardig. Langs de haven is het druk op het parcours en dat remt mij goed af. De eerste vier kilometer vliegen voorbij en iets verderop staan de eerste supporters! Zo fijn dat ze erbij zijn, beetje emotioneel zwaai ik en begin ik mij direct weer te focussen op mijn snelheid. Ik stort sowieso in op het einde, dat is een feit. Dus ik wist dat ik het op dit stuk moest gaan doen.

Ik hang achter een mooi groepje richting Midsland. De mannen lopen een fijn tempo en ik ren er blind en zonder gedachten achteraan. Na zeven kilometer kom ik in Midsland en ik wist dat Dylan en John hier ergens zouden staan. Zo fijn om die twee te zien! De winkelstraat is een feestje en die twee mannen geven me energie. Midsland uit krijg ik het alleen direct zwaar. Mijn hazen ben ik kwijt, mensen lopen me voor de voeten en de wind staat vervelend. Gelukkig word ik op dat moment ingehaald door mijn zwager Patrick! Hij blijft zelfs voor 1.5 kilometer naast mij lopen. Ik zeg netjes “ik kan niets zeggen hoor” en loop rustig door. Patrick blijft gezellig tegen me aanpraten en pakt bij de drinkpost water, sinaasappel en een spons, zo fijn! Na de drinkpost neem ik afscheid en loopt ie bij me weg. De eerste helft zit er op dat moment op en ik loop op schema voor onder die twee uur. Niet ruim, maar het kan nog!

Mijn doel was fit blijven tot het strand en dan maar zien waar ik op uit zou komen. Vlak voor het strand staan Dylan en John weer! Ik loop gemotiveerd richting strandopgang en tijdens de opgang omhoog rennen, voelen mijn benen verrassend goed. Ik zie de lange sliert mensen in de verte en dat geeft mij toch iedere keer kippenvel. Ik probeer direct een groepje te vinden want de wind waait hard en staat flink tegen. Het lukt mij maar niet om achter mensen te blijven hangen en dat irriteert me. Ze lopen allemaal te hard! Ook het zand is zwaar, zwaarder dan afgelopen jaren. Op de helft heb ik dan eindelijk een fijne rug gevonden. Ik kan er goed achter blijven hangen en die rug brengt mij richting het einde.

Bij het strand afgaan staan Dylan en John weer en de rest van de supporters. Nog een dikke zes kilometer te gaan, ik moet dit doen! Het duin omhoog is heel naar en daar zijn mijn benen het ook helemaal niet mee eens. Ik doe een klein stapje terug om mijn benen een beetje te laten herstellen en op het moment dat ik de Longway opdraai moet ik van mezelf weer een goed tempo lopen. Ik kan de kilometers maar net onder de 6:00 min/km houden en mijn hersenen maken overuren. Ga ik het op deze manier wel halen? Ik kan niet harder, maar het moet! Ik zeg wel 10x tegen mezelf dat ik nooit meer een halve ga lopen en ik niet snap waarom ik dit doe. Ik wil zo ontzettend graag wandelen, maar zo haal ik het natuurlijk nooit! Mijn hoofd en benen willen niet meer, ik word aan alle kanten ingehaald en ik heb eigenlijk geen idee meer wat en hoe ik loop. Ik mis 2x mijn kilometer rondetijd en heb dus geen idee of ik op schema loop. De Longway heet niet voor niets zo en ik vind het ook erg lang duren.

Op het moment dat ik  weer in West ben en onder de één kilometerboog doorloop, reken ik snel en besef ik dat het er misschien wel inzit! Alles in mij wil versnellen alleen doen mijn bovenbenen het gewoon niet meer. Dylan en John staan bij het 500m punt en roepen dat ik voor een eindsprintje moet gaan! Het wil gewoon echt niet. Maar het moment dat ik de finishstraat opdraai en de finish zie voel ik niets meer. Mijn benen staan uit en ik kan versnellen! Over de finish druk ik direct mijn horloge uit en die zegt een tijd waar ik alleen maar van kan dromen. Alles komt er uit en huilend zoek ik Dylan. Ik durf nog niet te blij te zijn, maar ik heb het gewoon gedaan! Ik heb eindelijk onder die twee uur gelopen! 1:59:19 is mijn nieuwe PR op de halve marathon en ik ben er zo ontzettend blij mee! Ik heb afgezien, gevloekt, gelachen en gehuild. Alle emoties zijn langsgekomen en heb (bijna) iedere kilometer genoten! I did it!

Bedankt voor al jullie succeswensen en felicitaties, zo lief! 

Esther heeft het ook ontzettend goed gedaan! Ze heeft gewoon 2:01:20 gelopen zonder echt af te zien, zo knap! Wij zijn er sowieso volgend jaar weer!

Hoe ging het bij jou?