Nog maar 100 dagen en dan sta ik aan de start van mijn zevende halve marathon. Als oud sprintster zit het nog steeds niet in mij om van die lange afstanden te gaan houden, het wil gewoon niet. Rot end. Waar ik van hou, is van afzien. Moeite moeten doen om de finish te halen. Natuurlijk kan ik kiezen voor een snelle vijf kilometer en dan helemaal kapot gaan, kost genoeg moeite. Maar die langere afstand van een halve marathon is voor mij zowel fysiek als mentaal gewoon super zwaar en dus een flinke uitdaging.

Zoals sommigen misschien wel weten, is mijn ultieme, ultra en mega doel; de halve marathon onder de twee uur lopen. De vier keer dat ik echt voor een tijd ben gegaan, liep ik rond het 15 kilometerpunt steeds nog op schema. Maar helaas tijdens alle wedstrijden ging het mis. Naast extra kilo’s, dorst en warmte is mijn grootste probleem tijdens die halve marathons mijn hoofd geweest. Ik pik vaak rond het 15 kilometerpunt mensen op en die neem ik dan mee in mijn hoofd. Ik denk dat ik wel 10 stemmetjes per halve marathon in mijn hoofd heb die ontzettend tegen mij aan het kletsen zijn.

“Ga gewoon lekker wandelen mag wel. Als je nu even wandelt, red je die tijd heus nog wel”

“Één kilometer wat langzamer geeft echt niet, je hebt het juist even nodig”

“Je moet gewoon even wandelen, even weer bijkomen, dan kun je daarna harder finishen”

“Wandelen is echt niet erg, juist goed! Rustig drinken en dan weer door”

“Die heuvel, die mag je wandelen en dan heuvelaf weer hardlopen”

“Neem gas terug, zo kun je extra genieten van het laatste deel”

En ga zo maar door!

Ik weet niet waar ze vandaan komen, ze zijn er ook alleen maar op het einde. Maar ik haat ze! Tijdens een vijf of tien kilometer heb ik hier totaal geen last van. Alleen tijdens een halve marathon begint er in mijn hoofd een groot mentaal gevecht. Ik hoop zo dat ik hier niet de enige in ben, want het voelt soms zo stom en zwak.

Op 19 maart loop ik in Reading in Engeland, samen met mijn nicht Jo, dus een halve marathon. Met nog maar 100 dagen te gaan begint alweer die kriebel te komen en hoop ik zo dat ik de stemmetjes onder controle krijg. Super veel zin om er echt weer voor te trainen, hier gaat het niet aan liggen! Maar ik hoop tijdens de race mentaal ook wat sterker te zijn en ik dan eindelijk eens onder de twee uur loop! Mochten jullie tips hebben, dan zijn die meer dan welkom!

Liefs,

Kelly