Mijn ouders hebben mij de mooiste en fijnste voornaam ooit gegeven! Om de 10 meter hoorde ik hem, werd ik toegeschreeuwd met motiverende woorden en ben ik mijn allereerste marathon blijven lachen van begin tot eind. Wat was het een fantastische dag! Ik heb van iedere kilometer genoten, ik heb het zwaar gehad, maar niet gewandeld, ik heb voor mijn gevoel non-stop gelachen, heb ook zeker gehuild, maar het waren gelukkig tranen van geluk! Hoe de London Marathon is gegaan, lees je hieronder! En helemaal onderaan deze té lange post vind je een fotoverslag van mijn raceday. Enjoy!

Om 04:15 uur ben ik na een hele goede nacht slapen ineens klaarwakker. De wekker zou pas een uur later afgaan, maar Marit (één van mijn beste vriendinnetje en grootste fan ;), die helaas nu tijdelijk in Australië woont) is online en ik besluit om lekker wakker te blijven en gezellig met haar te appen. Rond 05:15 uur wordt ook Marianne (mijn roomie) wakker en kan het feest beginnen! De zenuwen gieren door mijn lijf, maar we hebben voor alles ruim de tijd genomen, dus ik ervaar geen stress. Aankleden, nummer opspelden, kuiten los masseren en 10x naar de wc. Na een moeilijk weg te werken ontbijt stappen we om 07:15 uur met alle andere lopers van TUI in de bus en worden we naar het startgebied gebracht. Ik heb echt geen idee wat me te wachten staat en laat alles maar over me heen komen. Éénmaal bij het startgebied komt het besef langzaam binnen, ik doe vandaag gewoon mee aan de London Marathon, wat een happening! Samen met Marianne, Hedwig en Thirza drink ik een kopje koffie op de grond tussen alle andere lopers en wachten we braaf op wat komen gaat. Het is een gezellige boel, net een festival, maar dan in oude kleding en zenuwachtige koppies. Na het inleveren van de spullen, zeg ik de rest gedag en is het tijd voor de laatste plas, door de vele dixi’s en een super organisatie gaat dit allemaal ontzettend snel en kan ik richting startvak.

Bij alle wedstrijden die ik heb gelopen maakte ik mezelf druk voor een juiste positie in het startvak, maar voor het eerst vond ik achteraan staan prima en liet ik alles gewoon gebeuren. Mijn race, mijn doel en mijn London Marathon. Na het startschot van de elite runners, kwam ook mijn startvak langzaam op gang. Voetje voor voetje, laatste keer nog vaseline smeren onder mijn sportbh en oksel, bij het zien van lege wc’s toch nog even snel gaan plassen en voetje voor voetje weer verder naar de start.

De start was magisch en emotioneel, eindelijk kon het laatste deel van mijn marathonavontuur beginnen. Direct over de startstreep hoorde ik voor het eerst mijn naam “Kelly You got this!” Alle zenuwen waren na die eerste aanmoediging direct weg, I got this inderdaad dacht ik en het genieten kon beginnen.

Ik wist dat de eerste kilometers iets omhoog zouden lopen en het parcours daarna flink zou gaan dalen. Van mezelf (en van mijn vader) mocht ik niet te snel starten en hier heb ik mij ontzettend goed aan gehouden. De kilometers vlogen voorbij en bij de eerste doorkomst (kilometer 5) kwamen de tranen weer. Ik wist dat zo veel mensen mijn avontuur aan het volgen waren, dat vriendinnetjes samen zaten met de BBC aan en mij via de app volgden, dat Marit op zou blijven in Australië en dat mijn ouders, broertje en vriend zagen dat ik goed onderweg was en eraan kwam! Al deze  gedachtes kreeg ik nogmaals bij kilometerpunt 10. Iedereen kon zien dat ik liep, dat het goed ging en ik in beweging was! Ik vond het gewoon jammer dat ik niet kon vertellen dat ik er zoveel plezier in had en het lopen fantastisch ging.

Tot kilometerpunt 15 wist ik niet beter dan dat ik mijn ouders, broer en vriend rondom kilometerpunt 14 zou zien, de Cutty Sark (populaire bocht in het parcours rondom een oud-schip) met een tunnel aan lawaai eraan zat te komen en ik de TUI supporters bij kilometerpunt 18 zou zien. Alles liep nog volgens plan, ik liep heerlijk, Cutty Sark was bizar  en overweldigend qua lawaai en het zoeken naar mijn suppoters kon beginnen. In alle drukte vond ik mijn ouders, broer en vriend! Ik voelde zoveel blijdschap, mijn marathon kon nu al niet meer stuk! Tot dat..

Na het verwerken van het zien van mijn supporters probeerde ik weer lekker in mijn tempo te komen en legde ik de focus op het 18 kilometerpunt, daar zou ik mijn supporters weer zien + alle TUI aanhang. Maar toen, uit het niets, zag ik ineens een bekend gezicht, Wilske? dacht ik. Nog geen tel later zag ik nog 5 bekende koppies.. Esther, Illona, Tamar, Hanneke en Wilja! Mijn hardloopvriendinnetjes stonden gewoon aan de kant. HOE DAN?! Zo in shock, zo in tranen en zo blij liep ik langs. Ik snapte er echt helemaal niets van. Ik had foto’s ontvangen van Koningsdag, spelletjesavonden voorbij zien komen en foto’s gezien van Poes + oranjehoedje (die bij vriendin Wilja was). Ik kreeg het gewoon niet rond. Vol emotie liep ik door, op naar kilometerpunt 18. Ook daar stond de meiden weer, nog steeds wist ik niet wat hier nou gebeurde, wat een verrassing! Ik liep te blij langs de TUI supporters en zag verderop mijn ouders, broer en vriend weer staan. Wat een bizarre 4 kilometers waren dit. De meest mooie vier kilometers die ik ooit heb gelopen.

Na het zien van iedereen ging mijn knopje om en deed ik even een pas op de plaats om goed te kunnen focussen op de marathon. Ik wist waar ik mijn ouders, broer en vriend weer zou zien, ik wist waar TUI weer zou staan, maar ik wist niet of ik de meiden nog een keer onderweg tegen ging komen. Ik heb mij na het 18 kilometerpunt nergens druk om gemaakt, ik liep heerlijk en had iedereen al gezien, mijn marathon kon al niet meer stuk! Het enige doel wat ik nu nog had; finishen en blijven genieten!

Vlak voor het 21 kilometerpunt loopt het parcours over de Tower Bridge. In een lange laan ren je op de brug af en mijn mond viel open. Vol bewondering en ongeloof liep ik op de Bridge af, wat een moment. Eenmaal eronder hield ik het (wederom) niet droog, ik ren gewoon een marathon in London, in de stad waar mijn vader geboren is, mijn familie nog steeds in de buurt woont en waar ik zo gek op ben. Pas na de brug kwam ik weer een beetje terug op aarde en begon de marathon pas echt.

Ik weet vrij weinig van het stuk tussen het 21 kilometerpunt en het weerzien van mijn ouders, broer en vriend. Ik weet nog dat ik honger heb gevoeld en dit goed en snel heb kunnen oplossen. Ik weet nog dat ik het warm én koud heb gehad en dat het parcours totaal niet vlak was en veel bochten had. Ik weet nog dat ik langzaam in begon te zakken, maar direct met mezelf heb afgesproken niet te gaan wandelen. Ik weet nog dat ik non-stop met Marit in mijn hoofd heb gezeten die in Australië vol verwachting op mijn doorkomsten zat te wachten, wat een zeer fijn houvast was. En ik weet dat ik extra opleefde toen ik de TUI vlaggen zag en verderop mijn ouders, broer en vriend. Ik liep allang niet meer het tempo wat ik het eerste deel liep, maar het ging goed en ik genoot volop; dat riep ik ook enthousiast naar ze toe.

Na 34 kilometer kreeg ik het zwaar, maar het aftellen kon voor mijn gevoel beginnen. Ik bleef doorrennen en dacht ik wil rustig door naar die volgende mat, naar Marit, die ziet dan dat het nog steeds goed gaat. De rest wist dat het goed met me ging en via de London Marathon app wilde ik Marit dit ook maar al te graag laten weten. Vol trots liep ik het 35 kilometerpunt over. Ik kon nog steeds hardlopen, won het iedere keer van mijn gedachtes en zette door. De kilometers vlogen allang niet meer voorbij, maar moeilijk waren ze niet. De mensen en het lawaai langs de kant waren echt overweldigend. Voor de 10.000x nam ik vol trots en met grote glimlach mijn naam en aanmoedigingen in ontvangst en wist ik dat ik zo mijn familie en vriend voor de laatste keer langs de kant zou zien staan.

Terwijl ik over de tijdmatten van kilometerpunt 40 heen liep, kon ik maar één ding denken, ik ga die finish gewoon ‘fit’ en vrolijk halen! Ik zag ineens mijn broer en vriend en even verderop mijn ouders. Zo blij, ik heb ze gewoon vier keer gezien! Bij het zien van mijn familie dacht ik ook direct, de meiden staan hier vast ook ergens. En ineens stonden ze daar weer, gillend, schreeuwend en vol trots. Wat was dit fijn! Ik zwaaide enthousiast, riep heel hard “ik heb nog niet gewandeld” en rende rustig door.

Door naar die finish, door naar Marit, door naar iedereen die mijn avontuur op de voet aan het volgen is en door naar die verdiende medaille! Versnellen zat er al lang niet meer in, boeide mij ook vrij weinig en ik keek lekker om mij heen. Nam alles in me op en liep voetje voor voetje naar de laatste bocht, echt de mooiste bocht van het hele parcours. Voor Buckingham Palace langs, richting de finish. Stralend en zo blij liep ik mijn laatste passen. En met mijn handen super trots omhoog kwam ik over de finish. Ik ben vanaf nu gewoon een marathoner!

In tranen heb ik mijn medaille in ontvangst genomen, ben ik geknuffeld en getroost door wildvreemden en belde ik met een zeer grote runners high Marit op. Na de spullen halen ben ik zo snel mogelijk mijn familie, vriend en de meiden gaan zoeken. Het nagenieten kon bij het zien van de mensen die ik lief heb echt beginnen en dat doe ik nu nog steeds.

Het is nu drie dagen later. De medaille heb ik maandag en dinsdag omgehad en draag ik het liefst nu nog steeds, ik loop krom en opstaan is niet te doen, ik heb nog +250 berichtjes te lezen en ik glimlach nog steeds van oor tot oor. Wat een fantastisch avontuur was dit!

Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor het meeleven en alle felicitaties (ik ga zo beginnen aan alle berichtjes). Ik heb zo veel energie en motivatie gehaald uit alle berichtjes vooraf en tijdens mijn marathontraject, bedankt! Een dankjewel (+ leuk foto’s) voor mijn supporters volgt later deze week, want dat is in één zin niet te bevatten en te bedanken.

En voor wie nog even de tijd heeft. Hieronder vind je mijn fotodagboek van de London Marathon 2019!