Gisteren stond ik aan de start van de Leekster Lente Loop 21.1km. Ik wilde nog heel graag een soort testloopje lopen in mijn traject richting de London Marathon en de Leekster Lente Loop kwam qua planning perfect uit. Het doel voor dit testloopje? Aangenaam lopen, maar sneller dan voorgaande duurlopen. De meeste van jullie weten dat ik gewoon een persoonlijk record gisteren heb gelopen tijdens deze testloop, maar mocht je nieuwsgierig zijn hoe mijn halve gegaan is, lees dan even verder!

Rond 11:30 uur stapte ik samen met Dylan (vriend) in de auto richting Leek. Lekker op tijd kwamen we aan bij de startlocatie en ik voelde me goed. Ik was eigenlijk best een beetje zenuwachtig, waarom weet ik niet, maar deze zenuwen zie ik maar als goede test om voorafgaand aan London ook nog wat wedstrijdspanning te ervaren. Samen met Japke (die voor de Boston Marathon aan het trainen is) bereidde ik mij voor op de start. Inlopen deden we los van elkaar (Japke wilde wat verder en loopt een stuk sneller), maar ik kwam na 100m al Rowan tegen (hardlopende meid uit Groningen). Samen liepen we een rustige 2km in en we merkten direct dat de wind aardig waaide. Doel blijven onthouden dacht ik, gewoon lekker lopen en je niet laten afleiden door de omstandigheden.

De laatste 15 minuten voor de start gingen echt te snel. Zenuwplasje in de bosjes (yes.. bosjes zonder blad, maar met maar 2 wc’s voor alle vrouwelijke deelnemers vond ik dit de beste optie), mijn onderhemdje snel uitdoen (want, toch best warm) en nog even 2 goede slokken water drinken. Goed voorbereid en relatief rustig stond ik samen met Japke in het startvak en niet veel later klonk het startschot: testloopje kon beginnen.

Ik krijg op mijn horloge tegenwoordig iedere 5km gemiddeldes door, in plaats van om de kilometer. Op deze manier krijg ik niet iedere kilometer direct door hoe het gaat, maar kan ik gewoon lekker lopen en zie ik mijn gemiddeldes om de 5km. Dit geeft mij een hele hoop rust en laat mij ontspannen lopen. Dat ik redelijk snel van start ging, kreeg ik dus niet via mijn horloge te horen, maar werd mij gemeld door Sharina (die de 10km liep en iedere dinsdag gezellig bij mij traint!). Ze haalde mij na drie kilometer in met de tekst; “Dit is zeker niet jouw iets sneller dan duurlooptempo tempo!”. Ik liep dus te snel, maar het ging zo lekker!

De eerste 5km vlogen voorbij en toen ik mijn gemiddelde zag (5:25 min/km) kreeg ik ineens een kriebeltje in mijn buik. Ik liep zo makkelijk, wie weet kon ik dit wel doorzetten en iets moois doen vandaag! Ik liep rustig door, had af en toe last van de pittige windvlagen, maar mijn benen bleven goed voelen. Rond kilometerpunt 9 draaide het parcours en wist ik dat er nu 3 kilometer wind in de rug ging komen, gebruik van maken dacht ik! Ik zette lichtjes aan en versnelde een beetje.

Bij kilometerpunt 10 stond Dylan, zo fijn! Enige wat ik zei; “denk onder de 2”. En die zin uitspreken gaf de doorslag, ik wil en ga dit doen, voor de 2e keer ooit onder die 2 uur grens. Niet volgens plan, want ik moest iets meer geven dan vandaag de bedoeling was, maar dit was een kans!

Vanaf kilometer 14 kreeg ik het zwaarder. De wind was zo irritant, kwam best hard van rechts en dat kostte veel energie. Wat nog meer energie kostte was de wind tegen vanaf kilometerpunt 15.5. Man wat vond ik dat zwaar, maar ik bleef hoop houden op een mooie tijd. Rond kilometerpunt 16 kwam ik Dylan weer tegen en het enige wat ik zei was; “zeker onder de 2”. Ik ging het gewoon doen, met nog 5km te gaan was ik al zo blij. Maar toen ging ik rekenen, zou een PR ook haalbaar zijn? Ja!

Na 2.5km hardlopen met wind tegen, wat serieus niet leuk was, kwam ik Dylan weer tegen. Mijn woorden nu; “kans op PR!”. Die arme jonge, stond zo lief de hele tijd langs de kant, keihard gefietst rondom het parcours en kreeg steeds maar 1 zin te horen, oké, én een lieve glimlach. Maar met dus nog drie kilometer te gaan kreeg ik echt door dat er een PR in zat, hoe dan?! Echt pit in de benen had ik niet meer, maar ik wilde ook niet helemaal gesloopt deze halve marathon lopen, dus moest ik van mezelf het tempo dat ik nu liep vasthouden tot de laatste kilometer en dan mocht ik pas versnellen.

Met nog één kilometer te gaan, kwam ik nog één keer Dylan tegen, zo fijn! Support langs de kant geeft zo veel energie. Met nog maar 300m te gaan stond daar ineens trotse Wilja, haar woorden waren fantastisch! “Wat ben je aan het doen?!” Dat wist ik zelf ook niet! Blij riep ik terug’ “onder de 2!” en zette mijn eindsprint in.

Zo zo zo ontzettend blij en voldaan kwam ik over de finish! Met een eindtijd van 1:57:29 heb ik gewoon mijn PR aangescherpt met 1 minuut en 50 seconden, zo trots op mezelf! Mijn 2e keer ooit onder die magische 2 uur grens, totaal niet verwacht. Ik ben blij dat ik bij het 5 kilometerpunt heb gedacht, ik ga hier iets moois doen en die gedachten tot de finish heb kunnen doortrekken.

Deze Leekster Lente Loop halve marathon was dus niet geheel zo gepland, pittiger dan de bedoeling was, maar blij met het resultaat! Geeft vertrouwen richting London, ook al heb ik daar geen tijdsdoel, de vorm voelt goed! En wat er ook in London mag gebeuren, deze prestatie blijft staan!