Gondomar night run, i did it! Toen ik hoorde dat we met mijn schoonfamilie naar het noorden van Portugal gingen, ging ik direct op zoek naar een run! Google is op dat moment je beste vriend en een dag na onze aankomst vond de Gondomar night run plaats. Helaas kon door omstandigheden de vakantie samen met de hele schoonfamilie niet doorgaan en hebben Dylan en ik afgelopen woensdag de knoop doorgehakt om wel naar Portugal te gaan, maar het net even anders te doen. We gaan korter en vliegen vanuit Faro weer naar huis. Een kleine roadtrip door Portugal dus. Omdat de Gondomar night run nog steeds zou kunnen, stond ik met gezonde spanning en emoties aan de start. Schoonouders langs het parcours en mij opwachten bij de finish was wel een stuk leuker geweest! Maar ik stond er wel en genoot voor een volle 200% van deze leuke kans. Benieuwd hoe het ging? Lees dan even verder!

Ik wist dat route niet vlak zou zijn, maar zo veel hoogtemeters had ik totaal niet verwacht! (onder aan het raceverslag vind je mijn hoogtemeters grafiekje) De route was onbekend en daarom wist ik dus niet wat mij te wachten stond. Mega zenuwachtig stond ik aan de start. Dylan heeft zo ontzettend gelachen. Overal om mij heen stonden trailrunners met ballonkuiten, vrouwen met zeer afgetrainde en bruine lijven en hele groepen in outfit van verschillende loopclubs. Stond ik dan met mijn brace om (enkel wil echt nog niet wat ik wil), mijn witte en iets minder afgetrainde lijf en Nederlandse kuiten. Maar wel trots in mijn Running Girls Groningen t-shirtje!

Om 21:30 uur was de zon bijna onder en startte de run! Tien kilometer in en om Gondomar. Gondomar is een gemeente van Porto en aangezien Porto ook totaal niet vlak is ging de eerste kilometer direct naar beneden. Een lange rechte weg richting een soort van dal. Ik liep de eerste kilometer in een relaxte 5:11 en had ergens hoop dat dit goed ging komen. Dylan had vooraf voorspeld dat ik er 1 uur en 9 minuten over zou gaan doen. Ik voorspelde 59:58.

En toen kwam de eerste hindernis. Een grote sporthal waar we trap op, stukje langs bovenkant tribunes en trap weer af moesten. Weg tijd en weg doel. Ik moest even stilstaan vanwege de drukte bij de trappen en zette direct de knop om. Nieuw doel: Uitlopen!

Na de sporthal kon ik weer een iets snellere kilometer rennen. Het parcours was een soort van vlak, maar wel donker. Extra blij met mijn lampje dus! Na ongeveer vijf kilometer sloeg ik bij de waterpost (die erg welkom was vanwege de warmte!) de hoek om en toen begon de ellende. Ik zag alleen maar een omhooglopende weg voor mij liggen, een paar fanatieke hardlopers ontzettend hard omhoog rennen en verder niets. Zonder te wandelen kwam ik boven en sloeg ik vol goede moed de hoek om. Ik was er vol van overtuigd dat ik zo heerlijk naar beneden mocht rennen.

Maar helaas.. Voor mij zag ik een weg waar we in Nederland (en ik overdrijf echt niet) een trap tegenaan bouwen in plaats van het gewoon asfalteren of bestraten. Op dit stuk heb ik dan ook helaas mijn eerste wandelpassen moeten zetten. Hardlopen ging echt niet ook de Portugezen om mij heen waren (gelukkig) aan de wandel. De weg was zo steil en had geen treden. Na de top kwam er een lange afdaling waarvan ik een een beetje kon genieten. Echter was ook deze weg zo stijl dat ik alleen maar mijzelf aan het afremmen was, top.

Rond kilometer zeven ging het weer langzaam omhoog. Ik dacht nog, als het zo blijft red ik het tot het einde zonder nog een keer te wandelen! Maar helaas hoorde ik ergens hoog boven mij op een berg mijn naam! Ik riep wanhopig terug; Dylan ben jij dat? Moet ik daar nog helemaal heen? Hoe dan! Voor de tweede keer was er een mega berg die ik op moest. Weer wandelen en gelukkig alle Portugezen ook, gezellig samen afzien!

Helemaal boven stond Dylan op mij te wachten, zo fijn! Hij waarschuwde voor de route berg af, gevaarlijk! Met vage traptreden (hier wel), maar ook stukken zonder liep ik nog aardig hard de berg af. Weer ontzettend blij met mijn lampje, want het was pikkedonker.

Nog twee kilometer te gaan! Ik dacht dit doe ik nog wel even! Maar met de een-na-laatste kilometer heuvel af en weglopend bij de finish, wist ik dat die laatste kilometer heuvel op zou zijn. De laatste kilometer kroop (bijna letterlijk) voorbij. Met nog één goede heuvel en de rest vals plat omhoog kwam ik bij de finishstraat. Ik kon er nog een ‘eindsprintje’ uitpersen en kwam zeer blij over de finish! Ik heb het gewoon gehaald!

Ik heb echt ontzettend genoten ondanks het afzien. De Gondomar night run was echt ontzettend leuk! Veel mensen langs de kant die stonden aan te moedigen (denk ik dan, ik verstond er niets van) en veel fanatieke lopers om mij heen. En mijn eindtijd? 1:08:25! Had Dylan toch nog bijna gelijk! Nu lekker genieten van het mooie en warme Portugal!