Even voor de duidelijkheid, ik heb geen marathon gelopen! Wie hem wel heeft gelopen? Wilja! In dit verslag lees je mijn beleving tijdens haar eerste marathon en op het einde vind je een raceverslag van Wilja’s avontuur! En waarom ik dit zo graag wil delen terwijl ik zelf niet heb gelopen? De ochtend was te leuk om niet te delen! En de belevenis van een supporter is misschien ook wel eens leuk om te lezen!

Ja, je ziet het goed! Mijn wekker ging vanochtend om 03:10 uur (!). En het erge.. ik was ruim voor de wekker al wakker. Naar deze dag heb ik ontzettend uitgekeken. Ik vind supporter zijn veel te leuk en helemaal tijdens een speciale race. Deze marathon was Wilja haar eerste dus super speciaal en spannend. Rond 03:30 uur stap ik de deur uit en haal ik Wilja’s broertje en moeder op. De voorpret is begonnen! We halen Wilja op en rijden richting Leeuwarden. Je kunt niet met de auto bij het startgebied komen, dus zetten we haar in Leeuwarden op een pendelbus.

Tussen Wilja afzetten in Leeuwarden en de start van de marathon zat anderhalf uur. Wat doe je in godsnaam om 05:00 uur in de ochtend om jezelf anderhalf uur te vermaken, juist.. kletsen! Ik heb gelukkig altijd wel iets te kletsen en Wilja’s broertje en moeder ook, fijn! De anderhalf uur vlogen voorbij en voor we het wisten, kwamen de eerste lopers en Wilja al voorbij! Met een enorme glimlach en nog vol energie rent ze ons voorbij, het is begonnen!

We rijden snel verder en gaan rond kilometerpunt acht staan. Fris en met een glimlach komt ze langs en geeft aan zich goed te voelen. We hebben eten en drinken bij de hand, maar op dit moment is alleen nog maar water nodig. We springen weer in de auto en rijden verder naar het 16 kilometerpunt. Ze voelt zich nog steeds goed en rent ons snel voorbij. Wij snel in de auto om haar vijf kilometer verderop weer te kunnen zien. Dit in- en uitstappen hebben we in totaal acht keer gedaan, acht keer Wilja kunnen spotten, super leuk! Ik moest en zou op de helft staan. De halve marathon al op zak en dan alleen nog maar aftellen. Ook op dit punt zag Wilja er nog steeds fris uit, nam de tijd om even wat te drinken en ging snel weer door. Wel begonnen ook wij te merken dat het nu echt wel warm begon te worden. De zon kreeg kracht.

Met nog 16 kilometer te gaan kwamen we op een punt waar ook Wilja haar vriend stond. Leuk om met zo veel mensen er voor iemand te kunnen zijn. Pim reed na dit punt door richting de finish. Wij gokten erop haar nog een keer te kunnen zien en dat lukte! Met nog negen kilometer te gaan kwam Wilja langs, met de woorden: “ik wil niet meer”. Ze liep door, stopte niet bij ons en ging gewoon verder. Omdat we via Pim hoorden dat het finishdorpje vol stond, er een enorme file was en het allemaal nog wel even zou duren, kozen wij er voor om haar bij de laatste vijf kilometer nog te zien. Nog één keer aanmoedigen en of wij de finish dan zouden halen was een zorg voor later.

Omdat wij niet wisten of we de finish zouden halen vanwege de drukte stonden we met zijn drieën vol trots haar op te wachten. Nog even al onze energie aan haar geven zodat ook die laatste vijf kilometer goed zouden gaan. Die laatste kilometers waren zwaar, warm en slopend. We zagen Wilja aankomen en heeft rustig bij ons wat water gedronken. Opladen voor het laatste stukje. Met een stukje meelopen, uitleggen dat vanwege drukte bij de finish wij het niet zouden halen, maar Pim en haar vader er wel stonden, kwamen bij mij een beetje de tranen, zo trots! Klein stukje meerennen en haar succes wensen, meer konden we niet doen!

We dachten echt dat we de finish niet zouden halen. maar proberen kon natuurlijk geen kwaad! We sprongen weer in de auto, reden richting de finish en elke kilometer die we dichterbij de finish kwamen, was er één! In de file haar broertje en moeder uit de auto gegooid, lopen jullie! Ik kom wel! Auto verderop kunnen parkeren en ik ben gaan rennen, gaan rennen als een idioot. Rennend richting de finish in de hoop het te halen. Ik vond Pim, ik stond één minuut uit te hijgen en uit te zweten en daar kwam ze! Met een eindsprintje en een glimlach op haar gezicht kwam ze over de finish. She did it!

Ik ben zo enorm trots! Wat een prachtige dag was dit om supporter te mogen zijn. Prachtig weer, een top sfeer en overal vrolijke hardlopende mensen, super! Dit is een dag om nooit meer te vergeten! En ik heb de marathon niet eens gelopen.. Wilja ik ben super trots op je en vond het erg leuk om je avontuur zo mee te mogen maken. En dat er nog vele mogen komen !

Raceverslag Wilja

Bedankt dat je dit zo snel na de finish wou typen!

Langzaam besef ik het mij steeds meer… Ik heb gewoon een echte, hele marathon gelopen!! 42.195km lang zwoegen voor het felbegeerde Slachteblokje en natuurlijk de eeuwige roem 😉 Het was een feestje om te lopen, maar wel een pittige!

Vanochtend om 04:00 uur begon de reis uit Groningen, dat was dus vroeg uit de veren! Geen probleem, want ik had goed geslapen en was net voor de wekker wakker. Perfect dus! Ontbijten doe ik met pannenkoeken en bietensap, echt hardlopersvoedsel. Kelly haalt mij op en samen met m’n broertje en moeder gaan zij mij zoveel mogelijk proberen te spotten onderweg. Super fijn vooruitzicht! In Leeuwarden word ik afgezet en vanaf daar neem ik de bus naar de start. Na een tijdje rijden mogen we uitstappen en naar de start lopen, dit was een boerderij, leuk! Voor start eet en drink ik nog wat en sta ik te lang in de rij voor de toiletten. Al snel is het half 7 en mogen we starten! De eerste kilometer gaat natuurlijk veel te snel, maar dit pas ik al snel aan. Niet te snel, rustig aan, je moet nog een heel eind, zeg ik tegen mijzelf.

Rond de 5km lopen we over de bekende brug die toch best stijl is, hardlopend eroverheen is niet te doen, dus dit is het eerste wandelpuntje. De kilometers vliegen voorbij en het is gelukkig nog niet zo warm. Dit is nog te doen!

Maar als snel merk ik dat het warmer wordt en rond de 15km begin ik dit te merken. Het parcours loopt voornamelijk door weilanden met weinig bomen, volop in de zon dus. Bij elk waterpunt pak ik dan ook veel water zodat ik geen dorst krijg en onderweg krijg ik van alles toegestopt van mijn cheeringteam! Dit was echt zo fijn! Hierdoor heb ik onderweg veel kunnen drinken en eten, waardoor ik wel genoeg energie bleef houden!

Rond de 20km kreeg ik echt vleugels, bijna op de helft en het ging super lekker! Ik lette niet meer op de tijd, maar was gewoon aan het genieten van alles! De sfeer langs het parcours, de omgeving, de andere hardlopers, echt super!! Dit ging echt goed tot een kilometer of 32. Daar stond mijn team mij weer aan te moedigen, maar daar had ik even geen zin meer in.. Mentaal kreeg ik het daar zwaar, ik was al zo ver, maar ik moest ook nog best een lang stuk. Met tranen in m’n ogen liep ik door, ik had er echt geen zin meer in! Toen sprak ik met iemand die ook aan het wandelen was, hij was van plan om er bij 35km eruit te stappen. Serieus? Dat doe je toch niet dacht ik toen. Je bent al zo ver en het is nog maar een stukje! Hier ging bij mij het knopje weer om en kreeg ik juist weer de energie om verder te gaan!

Ondertussen was het echt warm geworden en bij elke waterpost nam ik ook uitgebreid de tijd om te drinken en te eten. Even wandelen, energie opladen en doorgaan! Maar wat was het zwaar! Energie had ik nog wel, maar die hitte was echt niet te doen! Steeds meer mensen waren aan het wandelen en het koste mij ook steeds meer moeite om te blijven rennen. Veel stukken heb ik dan ook wandelend gedaan omdat het voor hardlopen bijna te warm was.

Maar dan is er het moment dat je over de 40km heen bent! Dat was zo fijn en dit gaf echt nog even extra energie! Al snel was ik de haas van enkele mannen 😉 en was ik zo blij! De finish kwam steeds dichterbij en dat merkte je aan iedereen. Vooral de opluchting dat het er bijna op zat! Daar was het 42km punt en ik kon zelfs nog een sprintje doen! M’n ouders, Kelly, broertjes en vriend stonden er allemaal en met een grote lach kwam ik over de finish heen! Ik heb het gewoon geflikt!!!!! Wat een enorme runnershigh had ik daar te pakken, fantastisch! Al snel vond ik iedereen en daar kwamen de tranen… Ik was moe, kapot maar toch vol van energie en vooral zo ontzettend blij en trots! Ik kreeg bloemen en het Slachteblokje en had een glimlach die niet van m’n gezicht af te halen was! Wat was dit toch een geweldig gevoel!! Ondanks dat het soms echt een strijd was, ben ik blij dat ik het overwonnen heb en dat ik nu echt bij de marathonclub hoor!

Stiekem wil ik nog wel een keer… Maar dan kies ik wel een marathon uit in de winter 😉

Ik wil nog heel graag al mijn support bedanken! Lieve Kelly, mama en Nico die overal als gekken heen reden om mij te zien! Lieve Pim die mij bij de finish stond op te wachten en die super trots was! Mijn vader, Ineke en André die bij de finish waren en die ervoor zorgden dat ik nog een eindsprintje kon doen!! En natuurlijk iedereen die via Instagram of Facebook een berichtje heeft achtergelaten!! Super bedankt, zonder had ik het nooit kunnen doen!!!!