Vier jaar geleden stond ik al eens met Tim (broer(tje)) aan de start van de Olympisch Stadionloop. Dit jaar staan we weer gezellig aan de start. Ik de 5km en Tim de 10! Ik had nooit verwacht dat ik na de halve marathon van vorige week zo dichtbij mijn persoonlijk record zou komen op de 5km! Benieuwd hoe het ging? Lees dan even verder!

Rond 06:45 uur ging mijn wekker en reed ik vanuit Groningen naar mijn ouders in Oranjewoud. Vanuit daar gingen we samen richting Amsterdam, gezellig! Ik voelde me ontzettend goed en had er zin in! Een uur voor de wedstrijd parkeerden we de auto onder het stadion, waardoor alles erg makkelijk en snel ging. Op de atletiekbaan stond over de hele lengte van de 100m een grote tent. Heerlijk warm en goed geregeld! Binnen kon ik mijn startnummer ophalen en rustig in de warmte opspelden. Tim deed vandaag mee aan de 10km en kwam een half uurtje voordat ik moest starten aan bij het Olympisch Stadion om mij ook aan te kunnen moedigen.

Voor vandaag was er een hoop regen en wind voorspeld en vlak voor de start viel er ontzettend veel regen. Met nog maar 5 minuten te gaan bleef ik lekker binnen in de tent en pas toen ik alle lopers naar de start zag gaan, sloot ik aan. Ik zigzagde mezelf een beetje naar voren, want tijdens de 5km was er ook een schoolrun. Super leuk en gezellig, maar om drukte op het parcours te voorkomen ging ik flink vooraan staan. Vlak voor de start klaarde het op en mijn 5km kon niet beter beginnen.

Mijn doel voor vandaag was onder 26 minuten te lopen. Na de halve marathon op Terschelling wilde ik niet teveel van mezelf verwachten en had ik geen idee hoe mijn benen zouden voelen. Bij de start was ik direct hard weg en liep ik mijn eerste kilometer in 4:26 min/km. Hard voor mijn doen, maar mijn benen reageerden er nog niet op dus trok ik de snelheid door. Het was notabene ‘maar’ een 5km. De 2e en 3e kilometer liep ik bijna in dezelfde tijd. Wel een stuk ingezakt, maar alle twee rond de 4:50 min/km en ik maakte snel een sommetje. Als ik zo door zou lopen dan zou ik onder de 25 minuten kunnen lopen en dat zou super zijn!

Mijn benen werden maar niet echt moe, maar toch heb ik het in de 4e kilometer laten liggen. Deze was 20 seconde langzamer dan de andere kilometers en ik heb geen idee waarom. Met nog een klein 500 meter te gaan, stonden mijn ouders en broertje aan te moedigen. Ik riep vrolijk dat ik heerlijk liep en zette de eindsprint langzaam in. De laatste meters op de atletiekbaan liepen heerlijk. Voldaan, maar met een harde f*ck kwam ik over de finish. Ik zag mijn tijd en wist het direct. Met 23:55 liep ik net geen persoonlijk record, 5 à 6 dikke vette secondes kwam ik tekort. Stom.

Een beetje mopperend nam ik de medaille in ontvangst en liep ik richting mijn ouders. Ik had zo lekker en relaxt gelopen. Het heeft me heus moeite gekost en een bak energie, maar het voelde zo goed! Waarom ben ik niet harder gegaan? Ik kon er maar niet bij dat ik een week na de pittige halve bijna een pr loop op de 5km. Goed teken dus!

Een half uurtje na mijn finish stond Tim aan de start van de 10km. Zijn doel? Het liefst onder de 42 minuten, dat zou wel heel fijn zijn. Tim traint niet structureel en loopt ook niet mee met een club, maar zijn basis is goed. Met een goede start rekende ik uit dat ik hem een dikke 40 minuten later terug in het stadion zou zien. Relaxt keek ik naar de snelle lopers die één voor één voorbij kwamen en was dus totaal niet bezig met Tim. Toen hij ineens ook al om de hoek kwam! Zo bizar snel gelopen, zo goed gedaan! Met een tijd van 38:47 is ook Tim zeer tevreden en hebben wij dus ontzettend genoten van de Olympisch Stadionloop!

Wie weet tot volgend jaar!
&
Tim, Papa en Mama, bedankt voor de support en de gezelligheid!