Supporter zijn tijdens de Marathon van Berlijn was fantastisch! Ik heb met gevaar voor eigen leven door Berlijn gefietst, ik ben tussen 08:00 – 16:00uur niet naar het toilet geweest, heb één klein reepje gegeten, bijna niets gedronken, ben liters zweet verloren, ben mijn stem een beetje kwijt, ik ben verbrand, heb iedereen die ik echt wou zien kunnen zien en toeschreeuwen en ik heb zo ontzettend genoten! Hieronder vind je mijn ‘raceverslag’.

Ik ben dit hele weekend met Wilja in Berlijn. Zij de marathon, ik support en ondersteuning! Wilja heeft volgens mij nergens aan hoeven denken de dagen voor de marathon. Vrijdag reed ik ons richting Berlijn en de dagen voor de marathon stonden volledig in het teken om Wilja fit en klaar aan de start te krijgen. Het hele weekend was ik even Wilja haar Personal Assistant, erg leuk om te doen!

Om 05:45uur ging zondagochtend de wekker. Direct waren we wakker. Ik de deur uit om voor Wilja koffie te halen, kon zij direct douchen. Beetje spanning hing er wel in de kamer, niet zo gek natuurlijk! Na een moeizaam ontbijtje (Wilja kreeg door de spanning vrij weinig binnen) stapten we om 08:00 uur de deur uit. Voor de deur namen we afscheid en gingen we ieder onze eigen weg.

Waarbij ik eerst in mijn eentje door heel Berlijn zou fietsen als een gek, had ik er ineens een fietsbuddy bij, te leuk! Marloes vroeg mij op zaterdag of ik het gezellig zou vinden dat ze mee ging, ja hoor! Maar… ik had één doel. Wilja zo vaak mogelijk zien, dus Marloes mocht zeker gezellig mee, maar ik ging mijn plan niet aanpassen. Beetje hard misschien, maar ik leefde naar deze dag al weken toe! Ga ik het natuurlijk niet ineens anders doen. Al weken lag er een plan; eigen fiets meegenomen om zeker te zijn van een fiets, de kaart ontzettend goed bestudeerd en ik wist precies welke sluiproutes ik kon nemen om Wilja dus zo vaak mogelijk te kunnen zien. Dit plan moest worden uitgevoerd!

Marloes snapte dit natuurlijk en ging gezellig mee! Zelf zou Marloes (samen met haar vriend Roderick) ook aan de start staan, maar door een vervelende blessure moest ze lastmin kiezen om niet deel te nemen. Roderick en Wilja hadden ondertussen ook contact en kwamen tot de conclusie dat ze ongeveer hetzelfde doel hadden. Top combi dus!

Om 08:00 uur kwam ook Marloes bij ons hotel aan en nam de fiets van Wilja mee. Samen met Marloes fietste ik naar punt 1. Deze was ongeveer 1,5km na de start. Vol spanning stonden we te kletsen, te wachten, te lachen, te kletsen en te wachten. Wachten duurt soms lang! Voordat onze supportersrace begon konden we een glimp opvangen van de favorieten! Even stil staan dat hier (want dat wisten we toen nog niet) misschien geschiedenis geschreven zou worden. Wat heb ik genoten! Eliud Kipchoge die prachtig achter zijn hazen aanliep, met een doel en een plan, echt indrukwekkend! Niet te lang bij stil kunnen staan, we moesten direct door met de orde van de dag, supporteren! Mijn grootste doel op punt 1; Marit zien (die zou ik namelijk maar 1x kunnen zien omdat ze eerder startte en sneller liep) en daarna Wilja en Roderick spotten en direct door naar punt 2.

Stonden we dan; tegen de zon in te kijken en duizenden mensen te scannen, niet te doen! Marit helaas gemist waar ik ontzettend van baalde (niet wetende dat ik haar nog heel vaak zou zien) en Wilja en Roderick spotten gelukkig ons! Zwaaien en door naar punt 2!

Marloes had een geweldig bordje gemaakt met daarop ‘You (still) Look Hot!’. Dit bordje had zoveel succes, heel erg leuk! Maar door dit bordje waren we ook gewoon goed zichtbaar, handig! Met het bordje en het nodige geschreeuw wist iedereen ons goed te vinden!

Punt 2 was rond het 6 kilometerpunt. Ik had de live locatie van Marit gekregen en kreeg ineens door dat ik haar gewoon nog kon zien, ze liep gewoon super dichtbij Wilja en Roderick! Op een muurtje geklommen om alles nog beter te kunnen zien, kwam daar ineens Marit voorbij, zo trots! Heel hard geschreeuwd denkend dat ik haar nu echt niet meer zou zien en direct weer de lopers scannen voor Wilja en Roderick. Gelukt! Rugzak op, fiets pakken en door naar punt 3!

Punt 3 was rond het 13 kilometerpunt. We stonden in een bocht, hadden veel lawaai en zagen ook steeds meer bekende gezichten die ons en het bordje ook gingen herkennen, leuke interactie! Voor even heb je er gewoon nieuwe vrienden bij, maar die je waarschijnlijk nooit meer ziet. Omdat Marit een stukje voor de rest aan liep, konden we ook haar weer zien. Het parcours was druk, dus ben ik gewoon maar hup Marit gaan schreeuwen in de hoop dat ze ons zou horen en zien! Zeer goed lopend kwam Marit voorbij, trots! Ook Wilja en Roderick weer kunnen spotten, ze liepen allemaal echt nog zo goed.

Punt 4, 5 en 6 gingen eigenlijk allemaal het zelfde, heerlijk gevoel als een plan lukt!

Supporteren is eigenlijk helemaal niet zo sexy, weinig tot geen tijd voor jezelf en een strak schema;
– Heel hard fietsen naar het gewenste punt.
– Bij aankomst kijken of er nog tijd is en dan direct foto’s uploaden van het vorige punt in de instastories.
– Mensen appen die willen weten hoe het met de lopers gaat
– Ondertussen goed opletten of Marit eraan komt
– Marit aanmoedigen.
– Route naar volgende punt uitzetten en goed bekijken.
– Ondertussen goed opletten of Roderick eraan komt
– Roderick aanmoedigen
– Mensen terugappen
– Ondertussen goed opletten of Wilja eraan komt
– Wilja aanmoedigen
– Rugzak op, fiets pakken en door.

Zo zag ons ritme van punt naar punt er ongeveer uit. Een strak schema en alles lukte tot en met het 37 kilometerpunt steeds net. Maar toen kwam ons laatste punt die ik echt nooit meer zal vergeten.

Op het laatste punt misten we Marit, totaal niet erg, want die had ik zoveel vaker gezien dan gepland. We zagen nog net Roderick, die dit ook niet had verwacht, dus extra leuk en het wachten was nu op Wilja. Ik begon mij een beetje zorgen te maken, want Wilja liep tot 37 kilometer zo ontzettend goed en zonder problemen, maar het duurde lang.

We stonden nu rond het 40.5 kilometerpunt en ze moest gewoon die hoek omkomen, maar ze kwam maar niet. Ineens kwam Wilja wandelend de hoek om en ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik dacht, niet huilen! Sterk blijven voor Wilja en niet te veel vragen. Zonder al teveel te zeggen en alleen de vraag te stellen ‘ben je oke?’ wandelde ik een stukje stilletjes naast haar. Ik zei heel voorzichtig ‘zullen we een stukje dribbelen?’ En langzaam kwam ze gelukkig weer op gang. Alles eruit persen voor het laatste stukje! En dat heeft ze gedaan! Moe en met een stom gevoel kwam Wilja over de finish, nu is ze vooral ontzettend trots en tevreden!

Marloes, we did it! Ook al hebben wij niet de marathon gelopen, kapot waren we wel! Wat was het een super leuke dag, bedankt Marloes! We kenden elkaar niet, hebben alle verkeersregels die er maar zijn overtreden, hebben wc bezoeken overgeslagen, niet goed voor onszelf gezorgd qua eten en drinken, hebben teveel gekletst (of nou ja poging tot gedaan tijdens het racen op de fiets door de stad en tussen het aanmoedigen door) en gelachen om al onze nieuwe (tijdelijk) hardloopvrienden. Een dag om nooit meer te vergeten!

Wilske! (Geef ik ook training in Groningen en die ik gelukkig op het einde nog zag lopen) Bedankt voor je mooie tranen op het einde én wat heb jij goed gelopen, super gedaan!

Marit ik vind het zo speciaal dat ik je zo zo zo vaak heb gezien, bijzonder! En ben zo ontzettend trots op jou! (Raceverslag Marit lees je hier)

En Wilja.. you did it! Ik ben zo ontzettend trots en ga nog zeker vaak terug denken aan ons te gekke weekendje Berlijn! Het raceverslag van Wilja vind je hier terug!