Havana marathon, 10km. Wat een bijzondere ervaring, iets om nooit meer te vergeten. 1 uur en 7 minuten lang heb ik mogen genieten van Havana, maar het liefst had ik nog langzamer gelopen. Wat een fantastische stad! Ik waarschuw jullie alvast, dit raceverslag gaat een hele lange worden, sorry!

Dat de  Havana Marathon en dus ook die tien kilometer precies in onze planning paste, was puur toeval! Via een niet al te duidelijke website schreef ik mij in voor mijn duurste tien kilometer ooit. Zestig euro kostte mijn deelname aan deze tien kilometer, maar ik heb hier geen moment over getwijfeld, dit was gewoon een unieke kans!

Op vrijdag voor de race haalde ik mijn startnummer op in een groot, duur en prachtig hotel midden in Havana. Eerste indruk; wat een Amerikanen! Hopelijk doen er ook locals mee. Lang in de rij staan, paspoort afgeven, weer in de rij staan, naam doorgeven, weer in de rij staan en dan eindelijk mijn nummer in ontvangst nemen. Met een kriebel in mijn buik liep ik daarna door Havana, ik ga gewoon f*cking meedoen aan een tien kilometer op Cuba! Op vrijdag en zaterdag hebben we de stad te voet verkend. Ontzettend veel gewandeld en iedere avond kapot, inclusief jetlag, in slaap gevallen. Geen beste voorbereiding voor een tien kilometer, maar ik deed mee en daar ging het om!

Raceday! De jetleg komt nu super van pas, wekker ging vroeg en ik was ruim voor de wekker klaar wakker! In Cuba kennen ze geen echte supermarkten, dus een ontbijtje scoren was geen optie, ook niet op de dag ervoor. Ze hebben wel kleine winkeltjes, maar brood is er niet te koop en kwark al helemaal niet. Van thuis had ik Nãkdrepen meegenomen, mochten we onderweg een keer zonder eten komen te zitten, deze kwamen dus nu al super goed van pas. Mijn ontbijt bestond dus uit twee Nãkdrepen en water. Na mijn ‘ontbijt’ liep ik samen met Dylan richting het grote Capitol, waar het startgebied was. Onze Casa zat midden in oud Havana, dus met een kleine vijf minuten wandelen waren we al bij het startgebied van de Havana marathon.

Laat ik eerst dit zeggen. Wij in Nederland zijn verwend. Ik mag echt nooit meer zeuren over te weinig dixies, startvakkengedoe of onduidelijkheid tijdens een wedstrijd. Ik heb voor 7000 man maar vier dixies gezien, er waren geen startvakken en duidelijkheid was er al helemaal niet, maar wat een pret! Alles loopt gewoon zoals het loopt. Enige wat iedereen wist, was dat de start om 07:00 uur zou plaats vinden, de rest mocht je zelf uitzoeken. Ik stond dus niet in een startvak en ben maar gewoon in het startgebied, achter de startstreep ergens, gaan staan en om nog een beetje energie in mij te krijgen at ik nog een halve reep; het wachten kon nu echt beginnen. Tegen 07:00 uur kwamen verschillende topatleten (in Cubaans wedstrijdtenue) netjes vragen of ze er even tussendoor mochten, naar voren toe naar de startstreep. In Nederland heb je gewoon een privé startvak voor de topatleten, hier liepen ze dwars door het ‘gewone’ volk om een plekje vooraan te kunnen krijgen.

Om 07:00 uur werd het Cubaanse volkslied ingezet en hoorde ik het startschot. Onder luide salsamuziek, dansende mensen en met kriebels in mijn buik kon mijn tien kilometer beginnen. De eerste tweehonderd meter heb ik moeten wandelen, wat een drukte! Jong en oud, dik en dun, hele, halve en tienkilometerlopers dwars door elkaar heen; daarom hebben we in Nederland dus startvakken. Na tweehonderd meter kwam ik een beetje uit de drukte en kon ik langzaam beginnen met mijn ritme opzoeken. Ik wist dat Dylan direct aan het begin ergens zou staan, maar waar wist ik niet! Druk om mij heen kijkend zag ik ineens hoog boven iedereen uit iemand op een muur staan, Dylan! Druk zwaaiend liep ik langs en riep ik; tot zo! Dylan gezien, het parcours werd iets minder druk en het avontuur kon beginnen.

Na twee kilometer liepen we de Malécon op, dit is de grote boulevard van Havana. Een reden waarom we voor een vakantie in Cuba hadden gekozen was de warmte, maar dat het om 07:00 uur in de ochtend al zo warm zou zijn had ik liever niet gehad. Het zweet gutste al van mij hoofd en de Cubanen om mij heen leken nergens last van te hebben, hoe dan? Op de Malécon zouden we een stuk heen, keren en een stuk terugrennen. Omdat de wind overal en nergens vandaan kwam, heb ik voor mijn gevoel de hele boulevard met wind tegen gelopen; wind in Nederland is er echt niets bij. Alles losgelaten, een beetje leuke tijd zat er niet in en zeuren tijdens deze bijzondere run was gewoon zonde.

Op het vier kilometerpunt was er een waterpost en niet een zeer georganiseerde, zoals we in Nederland gewend zijn. Zoals ik al zei; we zijn verwend. Slechts voor 7000 man één tafel met allemaal zakjes water; ik pakte er twee. Één zakje stopte ik in mijn sportbh, omdat ik niet wist of ik later nog een keer water ging krijgen en met deze warmte ging ik het niet met één zakje water redden. Het andere zakje dronk ik op en omdat ik mijn kleine ontbijt begon te voelen, at ik de andere helft van mijn reep. Die zakjes water zijn trouwens een fantastische uitvinding. Hoekje eraf bijten en normaal drinken, zo fijn! Mochten organisatoren meelezen, regel dit. Dank u!

Het keerpunt was rond de vijf kilometer. Omdraaien en terugrennen over de Malécon. Tijdens de heenreis richting het keerpunt heb ik alle snelle atleten voorbij zien rennen, helden! Profs, maar ook jonge jongens op sportschoenen met open neuzen of op blote voeten. Na het keren en dus op mijn terugweg spotte ik de rest van alle deelnemers, wat een grote groep mensen! Een deel van die mensen zouden doorlopen voor de ronde van 21.1km (of liepen die twee keer) en de rest keerde samen met mij om en rende terug het oude centrum van Havana in.

Ik wist dat Cubanen konden feesten, maar dat ze ook om 07:00 uur in de ochtend in waren voor een feestje wist ik natuurlijk niet. Overal stonden bandjes of dj’s salsa of reggaeton muziek te draaien, heerlijk! Ik heb mijn ogen uitgekeken en begon steeds langzamer en langzamer te lopen. Door de vele afleidingen langs het parcours heb ik totaal niet doorgehad dat ik alweer bij kilometerpunt acht was aangekomen en het laatste deel kon beginnen. Twee kilometer lang in één van de mooiste straten van Havana, genieten!

Omdat ik totaal niet op een normaal tempo aan het hardlopen was en Dylan ergens langs deze weg weer zou staan, was ik alleen maar aan het hopen dat hij er nog stond. Hopen dat hij niet zou denken mij gemist te hebben en zich zou verplaatsen naar ons verzamelpunt voor na de race. Met nog 400 meter te gaan zag ik Dylan, zo fijn! Met een grote glimlach en een ‘eindsprintje’ ben ik naar de finish gerend, wat een feest!

Totaal niet kapot, maar vol emoties kwam ik over de finish. Wat een bijzondere ervaring. Om in een land als Cuba zo vrij te mogen hardlopen en deel te kunnen nemen aan z’n groot evenement, fantastisch! Na de finish mocht ik mijn medaille in ontvangst nemen en stond ik met vele andere finishers netjes te wachten. In de rij ben ik een aantal keer aangesproken door hardlopende jongens en meiden of ze mijn schoenen mochten hebben. Ik was hier totaal niet op voorbereid en voelde mij erg bezwaard om nee te zeggen. Ik had maar één paar schoenen mee en vanwege de kleine backpack een nuttig paar uitgezocht waar ik op kon hardlopen en wandelen. Als ik dit geweten had, had ik meerde paren meegenomen die kant op. Ik had zo veel jongens en meiden blij kunnen maken met een paar schoenen die nog gesloten neuzen hadden of überhaupt een zool onder de schoen.

De ochtend was in één woord; fantastisch! Een unieke ervaring om nooit meer te vergeten. En mocht je ooit de kans krijgen om deel te kunnen nemen aan één van de afstanden tijdens de Havana Marathon, vergeet dan niet een paar oude schoenen mee te nemen!