De Berenloop Halve Marathon 2019 was een succes! Mijn vijfde Berenloop en ik heb weer ontzettend genoten van het prachtige Terschelling. Niet zo fit als ik had gewild, maar vol vertrouwen en motivatie stond ik gisteren aan de start. Met een grote glimlach en een traan, heb ik van het begin tot eind kunnen genieten! Hoe mijn halve marathon ging + een mini fotodagboekje, vind je hieronder.

Ook deze editie begin ik mijn voorbereiding in een eettentje dichtbij de start. Ieder jaar dezelfde en ieder jaar weer enorm blij met de lekkere koffie en de korte wachtrij voor de wc’s. Samen met vriendinnetje Hanneke en haar man Chris zit ik vrolijk en toch een beetje zenuwachtig te kletsen over de halve marathon. Voor Hanneke en Chris was dit de eerste Berenloop, dus kletsten we lekker over wat komen gaat en hoe ze het gaan aanpakken.

Twintig minuten voor de start neem ik afscheid en ga ik alvast in het startvak staan. Ik heb een fijne plek en mijn zenuwen zakken helemaal weg. Ik ben er zo van overtuigd dat ik die finish ga halen dat ik de eerste kilometers na het startschot ontzettend makkelijk loop. Eigenlijk tot kilometer 7 vliegen ze voorbij en vind ik het bijna te makkelijk gaan. Mijn tempo hou ik bewust laag en makkelijk. Doel is de finish, niet keihard afzien en mezelf pushen voor een bepaalde tijd.

Na één derde deel van de halve marathon komt het parcours door het gezellige dorpje Midsland. Ik weet dat mijn vriend Dylan hier staat, samen met zijn zus en haar vriend. Super vrolijk en vol energie loop ik langs, wat een feest is de winkelstraat in Midsland en wat een energie krijg ik ervan. Vrolijk loop ik verder en ik merk ineens op dat ik gewoon al tien kilometer heb gehad. Wel begin ik last te krijgen van een blaar, maar ik loop zo lekker dat ik die wil negeren. Stoppen is geen optie!

Voor de strandopgang zie ik Dylan weer, zo fijn publiek langs de kant. Sowieso al jullie reacties en aanmoedigingen, man wat hebben jullie mij goed ingehaald, haha! Leuk om steeds een; “hé Kelly, succes!” te horen tijdens het inhalen. Jullie liepen allemaal super!

Langzaam loop ik de strandopgang omhoog en probeer ik energie te zoeken voor wat komen gaat. Maar eenmaal op het strand valt het zo ontzettend mee. De wind is mild, het zand perfect en het tempo wat om mij heen gelopen wordt is niet te gek. Met gemak kom ik het strand over, maar ik zie bij de strandafgang toch echt even flink af. Gelukkig krijg ik support van mijn vriend, schoonfamilie en anderen die ik ken. Al die bekende gezichten werken motiverend.

Met een goed gevoel start ik aan het laatste deel; de Longway. Dit is een lange weg richting de finish en ook deze editie viel hij weer tegen. De wind trekt ineens aan en ik merk dat mijn tempo helemaal terugzakt. Geeft allemaal niets, ik loop nog hard, maar toch merk ik dat het nu zwaar begint te worden. Mijn blaar doet toch echt wel pijn en ik ga er zelfs wat schever van lopen. Blokkeren en doorgaan! Dat is eigenlijk wat ik de hele Longway heb gedaan, blik op oneindig en voetje voor voetje blijven zetten.

Tijdens de laatste kilometer is het ook nu weer één groot feest en dat geeft veel energie en een gevoel van trots. Helemaal die laatste paar honderd meter over de rode loper zijn bijzonder. Met een grote glimlach (die ik eigenlijk 21km lang heb gehad) en een mini eindsprintje kom ik in een tijd van 2:12:57 over de finish. Zo trots en enorm blij met deze prestatie.

Moe, voldaan en toch een beetje emotioneel. Mijn lichaam doet gewoon echt een beetje pijn en mijn blaar blijkt een grote bloedblaar te zijn op één van mijn tenen. Maar ik heb het gewoon gedaan! Ik heb na al die gekke weken gewoon hardlopend de finish gehaald en daar ben ik enorm trots op.

Bedankt voor alle support! Vooraf, langs de kant, tijdens het inhalen, achteraf en alle berichtjes die ik heb mogen ontvangen, bedankt! Ik ga nu flink nagenieten.