Vandaag deed ik samen met mijn vader en broer(tje) (Tim) mee aan de Boszichtrun 10 kilometer in Beilen. Een kleine loop door het Nationaal Park Dwingelderveld. Mijn vader heeft het lopen weer een beetje opgepakt en wou zichzelf eens testen en mijn broer sloot gezellig last minute aan. Benieuwd hoe het is gegaan? Lees dan even verder!

Ergens vond ik het heel spannend om vandaag aan de start te staan. Mijn knie voelt nog niet helemaal oké, maar echt last heb ik gelukkig niet. Vandaag had ik dan ook als enige doel; testen, heel blijven en niet wandelen!

Om 10:00 uur verzamelden we bij de start. Na het opspelden van de nummers liepen we rustig in, rekten en strekten wat en gingen we natuurlijk nog een keertje naar het toilet. Ik had als doel vandaag om heel te blijven en het qua tijd wel te zien. Mijn vader wou graag proberen om onder de 55 minuten te lopen en Tim die af en toe loopt, maar niet structureel traint, zou het wel zien en had niet echt een verwachting. Samen met alle lopers (een kleine run dus iedereen kon tegelijk starten) aan de startstreep en om 11:00 uur klonk het startschot.

Tim was ik direct kwijt, man die jongen loopt zo snel. Mijn vader koos ervoor om helemaal achteraan te starten zodat hij zich niet gek liet maken en te snel van start zou gaan. Ik liep zoals gewoonlijk de eerste kilometer veel te snel, maar zat er wel gelijk lekker in. Na een dikke kilometer hoorde ik mijn vader achter mij lopen, ik herkende gewoon zijn ademhaling! Samen hebben we een stukje opgelopen, maar vervolgens heb ik hem helaas al snel moeten laten gaan. Eigen race lopen en focus op heel blijven!

De eerste kilometers liep ik heerlijk! Geen last van mijn knie en mijn benen voelden super. Na een kleine vijf kilometer liep het ineens totaal anders. De angst om echt last te krijgen sloop er langzaam in. Ik was er zo ontzettend mee bezig dat ook dat ‘Kelly ga maar even wandelen” zinnetje weer in mijn hoofd zat, zo stom. Het gaat mentaal de laatste tijd zo goed, maar vandaag had ik weer echt strijd met mezelf. Mijn tempo zakte in en ik had moeite om niet te gaan wandelen. Maar ik ben gelukkig blijven lopen! Het parcours was heel fijn. Ontzettend rustig, prachtige uitzichten en weinig bochten. Ik kon mij dus goed focussen op mezelf en had geen andere afleidingen. Met nog twee kilometer te gaan, begon ik voor mezelf het doel te stellen om onder de 55 minuten te proberen uit te komen. Niet nog meer inzakken, maar proberen wat te versnellen. Mijn knie voelde ik lichtjes, maar ergens ook wel logisch na 8 kilometer hardlopen. Ik probeerde dus langzaam te versnellen en zag Dylan en Tim bij het 500 meterpunt. Met nog een beetje kracht wist ik er een kleine eindsprint uit te persen.

I did it! Mijn horloge gaf 55:00 minuten aan als eindtijd, net niet eronder. Helaas is er tijdens deze kleine run geen echte tijdwaarneming, maar zijn de tijden handgeklokt. De uitslagen staan nog niet online, nog even op wachten dus! Mijn knie voelt oké, maar toch wel een beetje last. Dit was een goede test en als ik komende weken fit blijf, kijk ik vol vertrouwen uit naar de Berenloop halve marathon.

Hoe het met mijn vader en broer tijdens deze 10 kilometer is gegaan? Goed! Tim is 10e geworden met een +/- tijd van 42:23 (zo trots!). Mijn vader heeft net onder of net boven de 50 minuten gelopen, zo snel! We hebben alle drie ontzettend genoten van het prachtige Nationaal Park en de goed georganiseerde Boszichtrun. Op naar ons volgende hardloopavontuur!