Berenloop halve marathon 2018! Ik keek hier zo ontzettend naar uit en ik had er ook echt zin in. Met goede moed en motivatie stond ik aan de start, maar helaas liep het totaal niet zoals ik had gehoopt en verwacht. Hoe mijn halve marathon is verlopen lees je hieronder, echter weet ik niet zo goed hoe het is gegaan en wat ik heb gedaan. Ik ga proberen er iets van te maken.

De Berenloop start pas om 12:00 uur. Ik kon de zondag dus rustig beginnen en ik nam dan ook alle tijd om wakker te worden, alles te pakken en goed te ontbijten. Een dik uur voor de start ging ik richting startgebied. Dit jaar stond ik helaas niet met Esther aan de start, maar mijn zwager en vriendinnetje Wilja waren goed gezelschap tijdens het wachten. Warm in een restaurantje met vele andere lopers was ik zenuwachtig, maar zelfverzekerd aan het wachten op de start.

Vijftien minuten voor de start dribbelde ik richting startvak en het wachten kon beginnen. Wilja raakte ik helaas kwijt, maar ik sta met anderen die ik ken. Ik probeer mezelf als afleiding een beetje warm te draaien en huppen voordat de start echt begint. Ik ben redelijk zeker over mijn doel; onder de twee uur. Punt. Ik ben fit, de condities zijn top en ik heb er zin in! Met die gedachtes begin ik aan mijn vierde Berenloop.

De eerste kilometers die ik loop vliegen voorbij. Ik ben ontzettend gefocust en loop makkelijk. Er komen een aantal bekenden langs, maar die maak ik een beetje kortaf (excuus!) duidelijk dat ik niet wil kletsen. Ik loop als een zombie door en rond kilometer vier staan Silvana en Marije. Twee meiden die ik in Groningen training geef en er nu staan om mij en alle anderen aan te moedigen, zo fijn! Ik groet netjes, kan nog lachen en loop door.

Vanaf kilometer zeven gaat het eigenlijk al heuvel af en ik heb geen idee waarom. Ik loop niet lekker, kom er niet goed in en mijn hoofd maakt hierdoor overuren. Gelukkig staat Dylan met mijn schoonzusje en zwager daar ineens en krijg ik een beetje energie. Deze energie kan ik volhouden tot het elf kilometerpunt en vanaf daar is het eigenlijk een groot gat.

Ik ben het strand op gelopen, met een glimlach gekeken naar al die hardlopers, genoten van het weer en mijn supporters die bij de opgang en halverwege het strand stonden, maar verder heb ik geen idee. Ik ben aan het vechten geweest, terwijl het zulke ideale omstandigheden waren, zonde! Bij de strandafgang zouden mijn schoonfamilie, vriend en Silvana en Marije staan. Het hele strand heb ik hier zo ontzettend naar uitgekeken, maar eenmaal bij de afgang mis ik mensen. Dylan gelukkig gezien en Silvana en Marije ook, maar ik mis mijn schoonouders.

Dat ik mijn schoonouders miste bracht ineens veel emoties en gedachtes met zich mee. Dat we hier met z’n allen zijn dit jaar is bijzonder, door het gemis bij de strandafgang begon ik echt met piekeren. De hele Longway, dat is een lange weg richting de finish, heb ik dit niet uit kunnen zetten en wonnen mijn gedachtes, gepieker en demotivatie het van de wil om gewoon door te lopen. Het ging gewoon niet. Daarbij protesteerden mijn linker lies en bil al sinds kilometerpunt 11 en dat werd door het negatieve gevoel ook niet beter. Het enige wat ik verder nog van de Longway weet, is dat Wilja langs kwam denderen op weg naar een flink PR, zo trots!

De laatste kilometers gingen ongeveer achteruit. Silvana en Marije hebben ontzettend hard lopen gillen, zo fijn! Alleen kon ik niet meer. Terwijl ik de winkelstraat op draaide, werden de emoties mij echt allemaal te veel. Ik kwam met tranen over de finish, zag gelukkig Wilja staan en al snel ook Dylan en kon alleen nog maar (even) huilen.

I did it.. in 2:03:30 ben ik over de finish gekomen, geen enorm rare tijd voor mijn doen, maar ik ben zo ontzettend teleurgesteld in hoe het gegaan is. Ik heb het gedaan, heb niet gewandeld, maar ik heb ontzettend verloren van mijn gedachtes en daar baal ik van. Ik heb gewoon niet lekker gelopen.

Als ik mijn raceverslag nu teruglees, denk ik, wat een negatief verhaal. Excuus! Maar ook deze wedstrijden horen erbij en daar kan ik alleen maar van leren. Ik ga het allemaal een beetje laten bezinken, focussen op herstel, want mijn linker lies en bil worden helaas alleen maar erger en ik ga eens goed nadenken hoe ik het van mijn hoofd ga winnen.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor de succeswensen, het meeleven en de support! Excuus voor al die toppers die mij tijdens het lopen aanspraken, maar een kortaf antwoord kregen, hopelijk zien we elkaar snel een keer voor een normaal praatje!

Knoppie ga ik nu langzaam omzetten en hopelijk kan ik toch nog wat nagenieten!