I did it! Finish gehaald en gestreden voor wat ik waard was, heerlijk! De Berenloop was ook dit jaar weer een ontzettend succes. Prachtig loopweer, veel publiek en een super sfeer. Zo ontzettend genoten en afgezien, fijn! Hoe mijn halve marathon dit jaar ging, lees je hier.

Vorig jaar liep ik mijn halve marathon pr tijdens de Berenloop, hoe dan? Op een eiland heb je sowieso dikke wind tegen en in het parcours zit een stuk strand verwerkt. Dit jaar heeft het stiekem even in mijn hoofd gezeten, het lopen van een pr. Maar dit ontzettend snel losgelaten. Enige doel wat ik vandaag had, alles weer eens geven en lopen voor wat ik waard ben. En wat de tijd dan ook mag zijn, meer zat er dan ook niet in!

Om 10:00 uur namen Esther en ik de bus richting West-Terschelling. Niet op de fiets zoals de vorige keer, maar lekker in de bus en de benen laten rusten. Ergens in West zochten we een restaurantje op om onze tijd te doden. Lekker warm binnen zitten en 10x naar de wc. Geen woord van gelogen. Ook Patrick, mijn zwager, kwamen we hier tegen. Samen leverenden we de spullen in en gingen daarna nog even terug naar hetzelfde restaurant; toch nog even twee keer naar het toilet en daarna met zijn drieën richting start.

Net als vorig jaar was de start zo ontzettend druk! We waren een beetje laat en zijn daarom ook heel brutaal over een hekje geklommen. We hebben niet lang in het startvak staan wachten; na een korte tien minuten klonk het startschot en kon ons avontuur beginnen. Patrick verloor ik bij de start direct uit het oog. Logisch, want Patrick loopt ‘even’ 1 uur en 53 minuten over een 21 kilometer duurloop. Esther zei ik ook gedag en wenste ik veel succes. Esther wou revanche op vorig jaar en dit ging haar sowieso lukken!

Na een kleine kilometer kwam ik Esther tegen, ik start altijd te snel en deed dit nu dus ook. Ik zei tegen haar “tot straks” omdat ik zeker wist haar zo weer terug te zien. En ja hoor, rond het vier kilometerpunt was Esther er alweer en heb ik haar daarna ook niet meer gezien. Rond kilometer zes zouden John en Dylan staan, zo fijn om naar uit te kijken! Net als vorig jaar zouden ze het hele eiland overvliegen om ons te kunnen zien en moment één was dus naar zes kilometer. Gezien, gelachen, trots verteld dat het regende en dat ik het zo ontzettend fijn vind en weer doorgegaan! Het eerste stuk richting Midsland is niet het spannendste stuk trouwens van de Berenloop. Het is best nog druk en de omgeving nog wat saai zo tussen de weilanden, maar na acht kilometer wordt het prachtig. Rond dit punt stonden ook mijn schoonouders, schoonzus en neefje! Zo fijn om een bekend gezicht te zien onderweg, geeft zo ontzettend veel motivatie.

Bij het elf kilometer punt stonden John en Dylan weer, zo fijn! Dylan gaf steeds netjes een flesje water aan en rende mee om hem weer aan te pakken en John stond op de gekste plekken om prachtige foto’s te maken. Ik riep dat ze snel door moesten om Esther op het strand te kunnen zien, omdat ik zeker wist dat ze veel sneller ging. Ik liep voor het eerst in een Running Girl Groningen shirt (bedankt Angelo!) en werd daardoor een paar keer aangesproken, zo motiverend! Net voordat we het strand opgingen, werd ik aangetikt door Meike en vroeg ze hoe het met me ging. Enige wat ik kon roepen was zwaar, maar het is zo leuk! Ik heb geen idee hoe Meike heeft gelopen. Ik weet wel dat ze ontzettend snel bij mij vandaan liep en ik haar nooit bij kon houden, topper!

Na twaalf kilometer mocht ik dus het strand op, mijn favoriete stukje van de hele Berenloop. Ik vind afzien zo ontzettend fijn. Wind tegen en zwaar zand, heerlijk! Ik kon bij verschillende groepjes aanhaken, waardoor het strand een ‘makje’ was. Aan het einde van het strand stonden John en Dylan weer. De helden! Ook stonden mijn schoonvader en -zus hier, fijn! Mijn grootste dip tijdens deze halve marathon was het moment na de strandafgang Jeetje, wat moest ik bijkomen van het fijne ritme op het strand, duin omhoog en omschakelen naar een harde ondergrond. Mezelf streng toegesproken dat ik door moest lopen en niet moest zeuren. Ik voelde mij nog steeds goed dus inzakken mocht niet gebeuren. De Longway is de laatste hindernis die je als loper van de halve en hele marathon voor je kiezen krijgt. Één lang en bijna rechte weg richting de finish. Verstand op nul en zeker niet in de verte kijken. Je ziet maar niet het einde, dus koos ik ervoor om naar de grond te staren en in een soort trance door te rennen. En dat werkte! Waarbij ik vorig jaar hier helemaal instortte, heb ik gewoon bijna van de Longway kunnen genieten. Ik liep nog steeds lekker en heb geen één keer de drang gehad om te gaan wandelen. Ook had ik Esther haar woorden van vanochtend in mijn hoofd. Toen ik haar vroeg wat de strategie is voor vandaag, kreeg ik als antwoord; gewoon voetje, voor voetje. Top antwoord! Es, ik heb af en toe aan je gedacht! Ik ben je strategie blijven herhalen. En zo kwam ik voetje, voor voetje West binnengelopen. Met de laatste kilometer te gaan, merkte ik dat het toch echt gebeurd was. Aanzetten lukte niet meer en blijven lachen was een opgave. Maar die laatste meters, over de rode loper in de winkelstraat, kippenvel! Wat een sfeer en energie geeft dat. Patrick, die natuurlijk al lang binnen was, stond samen met Dylan te schreeuwen voor die laatste meters, fijn! Moe maar zeer voldaan ben ik in een tijd van 2:10:07 over de finish gekomen. Zo ontzettend blij mee! Afgezien, genoten en gelopen voor wat ik waard was. I did it!

Over hoe ik ik mij vijf minuten na de finish voelde, zal ik niet teveel woorden aan vuil maken. Positieve gedachten erin houden! Maar voetje, voor voetje ging niet meer en de tranen bleven maar komen, geen idee waarom. Ontlading voor iets waar ik toch een beetje tegen op zag denk ik. Ik wil mijn schoonzus Patricia echt ontzettend bedanken voor het opvangen, de knuffel en mij gewoon lekker even te laten in mijn emotie, fijn!

Hoe het met de rest ging? Super! Ik ben zo ontzettend trots op ons! Iedereen voldaan en met een grote glimlach over de finish. Patrick lag een jaar geleden nog in het ziekenhuis na een ernstig ongeluk en liep nu voor het eerst een halve marathon in een tijd van 1:46:41, held! Esther heeft het zo ontzettend goed gedaan! Met grote twijfel stond ze bij de finish mij op te wachten. Wel of niet onder die magische twee uur grens? Maar she did it! 1:59:48, zo trots! Soepel loopt ze nu niet, maar dat maakt allemaal niets meer uit!

Zoals je kon lezen was dit een topdag! Berenloop, tot volgend jaar!

En John bedankt voor de support en alle foto’s, familie bedankt voor de support en de motivatie, iedereen die mij gedag zei onderweg bedankt voor de motivatie en fijne en gezellige woorden en Dylan, bedankt voor alles!