Hardlopers staan er om bekend dat het best een sociaal volk is. Vooral tijdens evenementen of trainingen is er een grote saamhorigheid en worden er makkelijk vriendschappen gesloten. Maar het valt mij de laatste tijd op, dat zodra iemand alleen hardloopt, er weinig overblijft van die ontzettende sociale hardloper.

Ik zeg altijd, maar dan ook altijd, “hallo” als ik iemand tijdens een traingsrondje tegenkom. Een “goedemorgen” of “fijne dag” komt ook regelmatig uit mij en zelfs als ik helemaal stuk zit, pers ik er een kleine glimlach uit of knik ik beleefd, maar ik krijg het niet altijd terug en dat voelt stom en een beetje onnozel.

Natuurlijk moet iedereen lekker zelf weten wat hij of zij zegt, maar is het dan zo’n grote moeite om hallo of goedemorgen terug te zeggen? Een klein glimlachje of een knikje vind ik eigenlijk ook al voldoende! Want maakt het je eenzame training niet een stukje leuker en makkelijker als je het leed van het afzien en natuurlijk het plezier van het hardlopen in een kort moment met een lotgenoot kan delen?

Dus daarom een oproepje aan hardlopend Nederland! Mocht je ooit een moeilijk kijkende, fanatieke, genietende en zwoegende meid tegenkomen die uit het niets ineens “Hallo” of “Goedemorgen” zegt of vanwege vermoeidheid alleen even knikt en glimlacht, houd dan in gedachte dat een glimlachje terug voldoende is en je mijn training een stuk makkelijker maakt!

Bedankt!