Over vijf weken sta ik aan de start van de Egmond halve marathon! Vier jaar geleden was dit mijn allereerste halve marathon, die ik toen mocht lopen voor het tijdschrift VIVA. Ik had mezelf voor de grap opgegeven en kreeg een paar weken voor de start te horen dat ik in het team zat en een startbewijs kreeg voor deze halve marathon. Zenuwachtig dat ik was!

Ik ben van oorsprong een sprintster. 100m vond ik prima, maar de 200m was eigenlijk al te ver. Inlopen vond ik totaal nutteloos. Wie gaat er nou 600m inlopen, als je er maar 100m hoeft te lopen. Natuurlijk deed ik dit trouw, want een warming-up is voor mij belangrijk, maar met veel plezier deed ik het niet. Ik weet eigenlijk niet zo goed wanneer ik meer ben gaan hardlopen en het sprinten heb losgelaten. Ik denk dat dit een langzame overgang is geweest en ik langere afstanden ben gaan lopen na mijn eerste halve marathon vier jaar geleden. Ik heb in vier jaar tijd 11 halve marathons gelopen, maar helemaal sprintster af ben ik nog lang niet. De gespierde benen en billen heb ik nog steeds en ‘zeul’ ik dus mee tijdens de langere afstanden en ook dat mentale stukje van zo kort mogelijk willen lopen, zit nog heel diep in mijn hoofd genesteld.

Vier jaar geleden stond ik aan de start in Egmond en had ik geen idee wat er zou gebeuren. Zwaar zou het sowieso worden, maar dat ik het ook leuk zou vinden, had ik niet verwacht! Leuk is misschien niet het juiste woord. Tijdens een halve marathon vind ik niet zo veel, ja ik vind het allemaal best zwaar en mezelf idioot dat ik een halve marathon loop. En voor het gevoel na een halve marathon is leuk ook niet het juist woord, want het is fantastisch! En voor dat fijne gevoel loop ik.

Ik hoop daarom ook tijdens mijn 12e halve marathon met een super gevoel over de finish te komen! Hoe maakt mij verder niet zoveel uit.