Kleintje Berenloop, zo heten de vijf en tien kilometer op zaterdag tijdens het Berenloopweekend! Ik stond niet aan de start vandaag, maar mijn vriend en die van Esther wel! Nu kreeg ik de mannen niet zover om te schrijven hoe het met ze ging, maar ga ik proberen de dag toch een beetje te omschrijven!

Vorig jaar tijdens ons eerste Berenloopweekend riepen de mannen, wij doen volgend jaar ook wel mee! Al snel werd dit de vijf kilometer in plaats van de halve marathon, maar gezegd is gezegd! Esther en ik helemaal enthousiast, de mannen iedere maand rolex day date rolex calibre 2836 2813 mens 118208 gold tone steeds iets minder. Waarbij de vriend van Esther, John, zich netjes op tijd had ingeschreven. En die van mij, Dylan, het helemaal was ‘vergeten’. Helaas voor Dylan is het mij via via gelukt om een startbewijs over te kopen, zodat ook Dylan aan de start kon staan en zijn belofte kon waarmaken.

Vanochtend ging de wekker om 08:00uur, een totaal andere voorbereiding die Esther en ik gewend zijn. De heren stonden relaxt op, geen haast en aten niets speciaal. Nou hoeft dat ook niet voor een vijf kilometer, maar van spanning was ook nog weinig te merken. Rond 09:00 uur fietsen we allemaal richting het startpunt en kon het zenuwachtig wachten beginnen. Nummers werden opgespeld en de zenuwen begonnen langzaam te komen. Voor de start verplaatsten Esther en ik ons naar het 1 en 4 kilometerpunt. Zo konden we ze twee keer voorbij zien komen.

Om 10:30 uur hoorden we in de verte het startschot en kon het staren in de verte beginnen. Komen ze er al aan? Lopen ze samen? En lachen ze nog wel? Ineens kwamen ze de hoek om, naast elkaar en mooi vooraan! Trots dat we waren! Een lachje browse around this web-site kon er nog net van af, een duim omhoog ook nog en ik denk stiekem dat de pas even extra werd versneld. Voor ons kon het wachten weer beginnen. Iedereen die langskwam hebben we aangemoedigd, voor geklapt en voor geroepen! Zo leuk om te doen en geeft extra motivatie voor morgen.

Nadat de eerste loper het vier kilometerpunt bij ons had gepasseerd, kon het wachten weer beginnen. En weer die vragen; lopen ze nog samen? Hebben ze gewandeld? Lachen ze nog? En kan er nog een eindsprintje uit? Ineens kwam Dylan de hoek om met niet veel later John op zijn hielen! Toch los van elkaar, vanwege een zeer vervelende berg. De eindsprint kon worden ingezet met nog maar één kilometer te gaan! Esther en ik sprongen snel op de fiets, achter onze mannen aan! We moesten ze ook nog zien finishen! Helaas heb ik Dylan van de achterkant zien finishen, maar we waren net op tijd voor John!

Trots zochten we ze op bij het finishgebied. Moe, maar voldaan zagen we ze zitten op een muurtje. Uitpuffen, rode koppies en samen napratend hoe het was gegaan. Dylan (25:40) zijn race in een paar woorden; mooie omgeving, veel publiek, veel zuurstof in de lucht, leuke race en prima gelopen. John (27:32) zijn race in een paar woorden; leuke race, nare heuvels, goede sfeer en veel publiek.

Je kunt wel begrijpen, wij zijn trots! Of ze dit ooit nog eens gaan doen? Ik heb werkelijk geen idee! Maar dit trotse gevoel pakt niemand ons meer af 😉

Ook op mijn schoonzus ben ik super trots! Haar eerste race ooit, gelijk een tienkilometer en traint nog niet zo lang. Met een grote glimlach kwam ook zij voldaan over de finish. En haar eerste woorden; volgend jaar de halve?

Een top dag met veel motivatie voor ons morgen! Ik heb er nu echt zin in, laat die halve maar komen!