Raceverslag Rotterdam Marathon, maar natuurlijk niet van mijzelf! Een kleine twee weken geleden deelde ik een Road to Rotterdam van deze zes toppers! Vandaag vertellen ze alle zes hoe de marathon is gegaan. Hebben ze hem überhaupt uitgelopen? Zijn de doelen behaald? En hebben ze genoten? Je leest hieronder de verschillende raceverslagen van Petra, Japke Janneke, Esther, Wilja, Aline & Wilske!

Petra!
Na láng er na toe geleefd te hebben, was het 9 april eindelijk zover: D-day! Op een erg warme Coolsingel wachten op de start; Lee Towers die ‘You never walk alone’ zong; helikopters in de lucht: wat een kippenvelmomentjes!

Ik ging weg op een eindtijd van 4.30. Ik had in mijn duurlopen het tempo vaak genoeg geoefend, en dat ging erg goed. Helaas had ik mijn duurlopen in de sneeuw gedaan en was het gisteren 20 graden, en dat brak me al snel op. Al na 12 km liet in de pacers van 4.30 gaan, ik merkte dat het me teveel energie kostte. Ik keek uit naar iedere waterpost en had op verschillende punten met mijn vriend afgesproken, die me voorzag van extra vocht en voeding.

Vanaf km 25 werd het echt zwaar en dacht ik ‘hoe moet ik dit gaan halen?’. Alleen was opgeven geen optie, dus ben ik door gelopen. De laatste 5 km deden echt pijn en heb ik afwisselend 300m gejogd, 100m gelopen. Pfoe. De laatste kilometer op de Coolsingel was geweldig. Wat een publiek, iedereen die naar je roept en je toejuicht, dat gaf wel echt vleugels, en wederom kippenvel!

Ik ben gefinished in 5.01.36, en ben daar superblij mee. Maar, voor mij was dit toch echt een ‘eens maar nooit meer’, ik vind 10km en halve marathons een stuk leuker. De pijn op the day after valt mee, en ik ga nu lekker bijkomen op vakantie op Curacao! 🙂

Voor meer foto’s van deze topdag, die ik zeker nooit vergeten ga, check mijn instagram: petra.runs

Japke Janneke!
Zondag 9 april was het zover: ik liep mijn tweede marathon in Rotterdam. Ik baalde behoorlijk van de weersvoorspelling, want ik ben niet echt fan van het hardlopen in warme omstandigheden. Toch zette ik de knop op: ik zou rustiger beginnen, zoveel mogelijk drinken en luchtige kleding gaan dragen. Nadat het startschot is gegaan, probeer ik heel lekker ontspannen te lopen en te genieten van iedereen langs de Coolsingel. Dat is zo’n geweldig gevoel. Ik krijg zelfs bijna tranen in mijn ogen. Mijn tempo ligt laag en ik word aan alle kanten ingehaald. De eerste kilometers gaan heel snel voorbij en ik blijf goed eten en drinken onderweg. Op het halve marathonpunt voel ik me nog heel uitgerust en fris. Dat was vorig jaar wel anders. Het lukt zelfs om mijn tempo steeds verder op te schroeven. Ook in het Kralingse Bos kan ik mijn versnelling doorzetten. Bij het 35 kilometerpunt gaat het iets minder goed met me. Opeens word ik ijskoud en krijg ik kippenvel. Dit herkende ik ook van vorig jaar. Ondanks dat kan ik mijn snelheid hoog houden. Ik ging zelfs steeds sneller lopen, rond 4:50 min/km.

Dat moment dat je de Coolsingel weer opdraait, is echt magisch. Al die mensen die je naam schreeuwen! De laatste meters leken een eeuwigheid te duren, maar waren tegelijkertijd fantastisch. Daar was de finish. I DID IT! Mijn tijd was 3.33.00, maar is later gewijzigd naar 3.33.02. Ik heb niet gewandeld en ik leef nog, dacht ik. Maar al snel werd het wazig voor mijn ogen en lukte het niet meer om op mijn benen te staan. In de medische tent ben ik goed verzorgd en na een uurtje was ik weer de oude. De runner’s high is ongelooflijk en ik ben ontzettend aan het nagenieten van een fantastische marathon. Het was de perfecte revanche op vorig jaar. Op naar de volgende marathon: Berlijn in september!

Japke Janneke haar hele raceverslag lees je hier. 

Esther!
Na een relaxte gezellige trein reis kwam ik in een feestelijke Centraal station Rotterdam met Reisjefit. De stemming zit er al goed in. Eenmaal in het startvak heb ik Irene al snel gevonden bij de 4.30 pacer. Na het kippenvel momentje van Lee Towers gingen we best snel van start. 0-10km; De eerste 6-7 liep ik met Irene. De Erasmusbrug was weer een kippenvel momentje. Tot ongeveer 11 zag ik haar steeds voor mij lopen maar wilde verder onze eigen race lopen. Gelukkig stonden er vrienden toch als verrassing mij aan te moedigen bij de 11-12km.

10-21km; Tot de halve marathon liep ik heerlijk en netjes op constant tempo. Soms zelfs iets te hard. Irene zag ik al niet meer.

21-30 km; bij 25km stonden mijn nichtjes mij op te wachten. Tot daar ging het nog steeds goed. Zweterige knuffels gegeven, water gepakt en weer door. De Erasmusbrug op heb ik gedeeltelijk gewandeld, naar beneden ging goed. Erna kakte ik in. Kwam gelukkig Petra en Eva tegen, kreeg een banaan die ik half weg kreeg  Erna vrienden uit t dorp die ineens mij riepen en toejuichen waardoor ik weer door ging.

31-40km; Kralingse Bos was idd pittig.. berucht en dat was het. Water, wandelen, oppakken enz.. ik wilde opgeven, maar wilde het juigmoment zien. Ik wist dat er een boodschap was.. en ja hoor tranen! Mijn vriend en dochter samen! Zo mooi! En erna nog een video van mijn collega’s !! Dus kom op Es!! Je kan het!  Instafamilie stond bij 37,5km te supporten en te filmen.. Weer Petra, Eva en Patricia bij de cheerzone.  En de vrienden uit t dorp weer. De laatste km’s ga ik t doen ook!

41-42km ik wist dat mijn ouders, nichtjes, vriend met mijn dochter bij de finish stonden. En de sfeer bij de laatste km’s is zoo gaaf! En nog steeds bekenden van insta, ook Coen en Sharon. En dan mijn familie.  Ik ben na ze toe gegaan, mijn dochter huilend opgetild en geknuffeld, bloemen aangenomen en naar de finish gerend. 4.34!  

Wilja!
Inmiddels zijn er al weer een paar dagen voorbij dat ik over de finish ben gekomen en die runnershigh voel ik nog steeds! Voor de start was ik super zenuwachtig en bang dat ik het niet zou gaan halen. Maar zodra ik begon met hardlopen, wist ik dat ik ‘m uit zou lopen. Ik liep echt een goed tempo en kon dit volhouden tot de 30km. Op dit punt had ik zo de behoefte om te gaan wandelen en daar gaf ik helaas aan toe. Tussen de 30km en 40km koos ik ervoor om een paar keer te wandelden en daar heb ik veel tijd verloren. Gelukkig kreeg ik tijdens de laatste kilometers mijn energie weer terug om er een knallend einde van te maken. En wat heb ik genoten van dat laatste stuk, wat een mensen staan er aan de kant, zo ontzettend gaaf! Met een enorme glimlach en geluksgevoel kwam ik over de finish met een tijd van 4:14:02! Ondanks het wandelen heb ik nog wel mijn PR verbeterd met ruim 24 minuten, daar ben ik zo blij mee! Maar ik weet dat er voor mij een marathon onder de 4 uur ook in zit, ben ik nu alweer op zoek naar een leuke marathon om in het najaar te lopen. Want ik wil zo graag nog een keertje!

Wilja haar hele raceverslag lees je hier!

Aline!
Rotterdam marathon 2017.. Wat een mooie afsluiting moest zijn voor mijn marathonavonturen liep (liep? Ik liep helemaal niet meer) het helaas niet zoals gepland.

Heel vroeg in de morgen vertrokken we vanuit Apeldoorn richting Rotterdam. Het ophalen van de startnummers verliep heel snel. Voor dat Ilonka en ik het wisten waren we ons al aan het klaar maken en liepen we richting de startvakken. Voor mij gevoel hoefden we maar even te wachten voordat het startschot klonk. We gingen van start! Vol goede moed begonnen we aan de marathon. De eerste kilometers vlogen voorbij en die Erasmusbrug blijft toch indruk op mij maken. Ik bleef hopen dat die knie zich gedeisd zou houden en mij die marathon uit zou laten lopen. Ik genoot van het publiek en keek lekker op mij heen.

Maar toen gebeurde het, bij 9 kilometer kwamen de eerste pijnscheutjes. Foute boel, maar ik probeerde het te negeren. Ilonka en ik hadden afgesproken, zolang je het niet benoemd is het ook niet zo. Ik bleef hoop houden dat het misschien weg zou trekken. Net voor de 20 kilometer drinkpost zei ik tegen Ilonka dat ik echt even moest stilstaan en dat zij door moest lopen, dat deed ze gelukkig! Huilend belde ik mijn vriend op en zei dat niet best ging. Na een kort gesprek en wat bekers water besloot ik het toch nog even te proberen, maar na twee kilometer moest ik alweer wandelen. De pijnscheuten werden steeds erger en normaal lopen zat er al niet meer in. Ik ben naast het parcours gaan lopen, zodat de andere lopers geen last van mij hadden. Ik heb Kirsten nog even gebeld, want die zag via de app dat mijn tijd kukelde. Vier kilometer lang heb ik een strijd met mijzelf gevoerd. Uitstappen was nog nooit in mijn hoofd opgekomen. Opgeven zit ook niet in mijn aard dus dit was iets nieuws. Uiteindelijk werd de keuze gemaakt doordat ik langs het checkpoint van de 25 km liep en ik dus niet meer werd geregistreerd. Ik was hier wel bewust van, maar hierdoor werd het echt definitief. Om nog 17 km strompelend te moeten lopen tot de finish was geen optie.

Ik liep richting de Coolsingel die gelukkig niet zo ver was en sprak daar af met mijn vriend en Tijmen, zodat we Ilonka bij de finish konden toejuichen. Gelukkig heeft zij hem wel uitgelopen. Ik ben vreselijk trots op haar, want wat was het warm en zwaar.

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Mijn lichaam moet nog wel even mee en mijn knie kapotlopen voor een marathon vind ik het niet waard. Natuurlijk had ik het liever anders gezien, maar ik tel mijn zegeningen. Rotterdam Marathon 2016 in 4:02:05 en Amsterdam 2016 in 3:57:35, dat pakt niemand mij meer af!

Wilske
Het is 9 uur en we lopen vanaf ons logeeradres naar de start: D-Day! Eenmaal daar nog even het startnummer op m’n rug spelden en afscheid nemen van mijn vriend voordat ik “schaapskooi 3” betreed om in de rij voor ‘het toilet’ te gaan staan. In de rij ben ik nog met veel vrienden, familie en collega’s aan het appen. Wanneer mijn schoonvader vraagt of de beentjes goed voelen, begin ik te twijfelen. “Ik moet gewoon gaan lopen en dan ben ik wel gerustgesteld”, app ik terug.

En dan mogen we eindelijk vetrekken over de Coolsingel. “Dit is het dus”, denk ik, “dé Marathon van Rotterdam!” Al snel zie ik mijn vriend aan de kant staan. Een high-five, nog één keer omkijken en dan kan de wedstrijd beginnen! Omdat ik bang ben om te snel te starten loop ik rustig achter de andere lopers aan, de Erasmusbrug op. Eenmaal daar geniet ik van het uitzicht en het publiek. Aan het einde van de brug zie ik het ‘Runninggirls’-hemdje van Wilja verschijnen en we wensen elkaar gauw succes. Ik moet mezelf inhouden haar niet achterna te lopen. Het tempo van 5:36 min/km is prima en moet ik aanhouden wil ik die Kralingse Plas overleven!

Gedurende de wedstrijd ben ik er niet echt bij: steeds maar denkend aan de helse strijd die nog gaat komen en twijfels of ik mijn beoogde sub 4 doel wel ga halen. Ook betrap ik mezelf op chagrijnigheid door alle mensen die ‘voor m’n voeten lopen’ en niet aan de kant gaan waardoor ik over stoepjes moet manoeuvreren om mijn eigen tempo aan te kunnen houden.

Kilometer 30. Aan de rechterkant rennen er hordes mensen langs die uitzinnig toegejuicht worden. “Huh? Wat is dit?”, denk ik. Ik kan me het parcours niet meer voor de geest halen maar besef als ik het 40-kilometer bord zie dat deze lopers al op de “terugweg” zijn. O wat wil ik graag onder dat lint door kruipen.. Maar nee, wij moeten nog beginnen aan die helse plas. Ik besluit mijn muziek in te doen die ik voor dit moment heb meegenomen. Al snel ren ik, in en in gelukkig, playbackend en dansend over het parcours. “I won’t give up, no-no-no”, zing ik Sia na. Omdat ik zo opga in de muziek mis ik bijna de videoboodschappen die rond 35km worden afgespeeld. Ineens zie ik mijn vader en schiet ik vol. Mijn ademhaling slaat behoorlijk op hol, zeker wanneer ik op het volgende scherm ook nog mijn vriend zie verschijnen. Hoe is het dan mogelijk dat ik deze kilometer “ineens” afleg met een pace van 4:49 min/km? Vanaf dat moment zit ik in een achtbaan en dwing ik mezelf om te blijven hardlopen. “Wandelen maakt de pijn alleen maar erger”, denk ik in mezelf. Echt blij word ik niet meer. Zelfs niet als ik op de “terugweg” ben en de andere lopers nog op 30 kilometer zie lopen. Een trillend stemmetje vraagt aan de wandelende lopers of ik er alsjeblieft langs mag om maar niet te hoeven uitwijken of stoppen. En dan, ineens, de Coolsingel: Ik ben er bijna! Nog één keer zie ik mijn vriend, moeder en broertje. Ik pers er een lach uit en probeer de tranen uit m’n ogen te houden. Vlak voor de finish nog een laatste: “Ja!” en dan is het over en uit in 4:01:31.

Toppers, bedankt! Ontzettend bedankt voor het delen van jullie doelen en ervaringen! Het werkt ontzettend motiverend om jullie raceverslagen te lezen, maar voor die 42 kilometer schrijf ik mij voorlopig echt nog niet in! 

Hoofdfoto: Wilja.